Algemeen letterkundig lexicon

telling

Etym: Eng. to tell = vertellen.

Term uit de verteltheorie of romananalyse voor één van de grondvormen van het vertellen, ook wel aangeduid als bericht. De andere grondvorm is showing. Onder telling verstaat men de manier van vertellen waarbij de verteller ingrijpt in wat hij weergeeft door commentaar te leveren, samen te vatten, zijn visie te geven op de geschiedenis etc. Bij deze manier van vertellen is de verteller duidelijk als middelaar tussen de geschiedenis en de lezer aanwezig in het vertelde. Vooral bij de auctoriële vertelwijze (auctoriële vertelinstantie) komt deze vorm van vertellen aan bod, omdat de bemiddeling geschiedt door een alwetende verteller die ogenschijnlijk buiten het verhaal staat.

Zie ook diëgesis-2.

Lit: W.C. Booth, The rhetoric of fiction (1981¹⁶) • F.C. de Rover, ‘De boodschap van de vent achter de vorm’ in Spektator 4 (1974-1975) 5, p. 249-268 • S. Chatman, Story and discourse. Narrative structure in fiction and film (1978; reprint 1990) • G. Genette, Nouveau discours du récit (1983).

televisiespel zie televisiedrama

TEMPO