Algemeen letterkundig lexicon

vrouwelijk rijm

Term uit de prosodie waarmee die vorm van rijm wordt aangeduid waarbij rijmvrager en rijmgever een tweesyllabige rijmklank hebben waarvan de eerste syllabe beklemtoond is, zoals in:

Nu loop ik langs de wegen
Het hart met stille pijn doorregen
(P. van Ostaijen, VW Poëzie, dl. 1, 1979, p. 78).

Synoniem: slepend rijm.

Lit: A.P. Braakhuis, De thematische structuur van de versregel (1962) • G. Kazemier, In de voorhof der poëzie (1965), p. 100 e.v. • S. Vestdijk, De glanzende kiemcel (reprint, 2007).

vrouwelijk regeleinde

vrouwelijke cesuur