Algemeen letterkundig lexicon

skald

Etym: Oudnoors: zegger.

Germaanse hofdichter of hofzanger, wiens functie zich het beste laat vergelijken met de Keltische bard. De Noord-Germaanse (IJsland, Scandinavië) benaming is ‘skald’, de Zuid-Germaanse ‘skop’. De skald verheerlijkte de heldendaden van zijn vorst. Later werden ook andere helden en heiligen bezongen. De skalden opereerden tussen de 9^de en de 14^de eeuw. Hun poëzie is ingewikkeld en maakt gebruik van kunstige, omschrijvende beeldspraak (kenning), van archaïserende taal (heiti) en van complexe versbouw met staf- en binnenrijmen. Zie ook Edda.

Beroemde IJslandse skald: Egill Skallagrímsson. [bron: A.G.H. Bachrach e.a.(red.), Moderne Encyclopedie van de Wereldliteratuur, dl 10 (1984²), p. 321].

Lit:   J. de Vries, ‘Oudgermaanse letterkunde’ in F. de Backer e.a. (red.), Algemene literatuurgeschiedenis, dl. 2 (z.j.), p. 3-42 • R. Poole (red.), Skaldsagas: text, vocation, and desire in the Icelandic sagas of poets (2001) • K. von See, Skalden: Isländische Dichter des Mittelalters (2011²).

sjibbolet

skaz