Algemeen letterkundig lexicon

isocolon

Etym: Gr. isos = gelijk; kōlon = lid, deel.

Term uit de stilistiek voor het verschijnsel, ook wel distributio genoemd, van de herhaling van een gelijk aantal zinsdelen (colon) van gelijke omvang in eenzelfde syntactische structuur binnen een samengestelde zin of versregel. Dit levert vaak antithese of parallellisme op.

Een voorbeeld van een dubbele isocolon zijn de parallelle versregels uit het gedicht van Jacob Westerbaen ‘Op het neder-storten van myne keuke-schoorsteen op Ockenburgh’ (1653):

So ick scheur en soo ick breecke,
So ick houw en so ick steecke
(G. Komrij, De Nederlandse poëzie van de 17^de en 18^de eeuw in 1000 en enige gedichten, 1986, p. 256)

Lit: G. Ueding (red.), Historisches Wörterbuch der Rhetorik, dl. 4 (1998), kol. 655-658.

isochronie-2

isometrie