Algemeen letterkundig lexicon

speelmanspoëzie

Etym: Ned. speelman = rondtrekkend muzikant.

Verzamelnaam voor een groep Duitse epische gedichten uit de 12^de en 13^de eeuw. Het genre neemt een eigen plaats in tussen de geestelijke literatuur en hoofse romans door de aanwezigheid van bepaalde stofelementen, motieven en stilistische kenmerken en een lossere structuur. Kenmerkend zijn bovendien een wereldse houding, de aanwezigheid van humor en een nauwere band tussen dichter en publiek. Als men zich bij de definiëring niet beperkt tot de 12^de en 13^de eeuw, valt ook de poëzie van Aernoutsbroeders en vaganten onder de speelmanspoëzie.

Pagina uit een tekst van Hertog Ernst (15^e eeuw). [bron: A.G.H. Bachrach e.a. (red.), Moderne Encyclopedie van de Wereldliteratuur, dl 9 (1984²), p. 105].

Lit: W.J. Schröder (red.), Spielmannsepik (1977).

speelhuis

spektakelstuk