Algemeen letterkundig lexicon

punctuatie

Etym: Middeleeuws Lat. punctuatio = interpunctie.

Begrip uit de paleografie voor alle tekens die in een handschrift kunnen worden aangetroffen met het doel de intentie van de tekst beter weer te geven. Punctuatie doet zich op verschillende niveaus voor: 1) de tekens die de auteur of kopiist aanbracht om zijn tekst te verduidelijken (interpunctie, paragraafteken), 2) de tekens van een corrector om de tekst in overeenstemming te brengen met de (veronderstelde) bedoeling van de auteur of de kopiist (deletietekens, omissietekens, insertietekens, enz.) en 3) tekens die de reactie van de lezer uitdrukken op de tekst die hij las (gebruikssporen, attentietekens, aanwijzingen van instemming of afkeuring).

Lit: J.J. John, ‘Latin paleography’ in J.M. Powell, Medieval studies. An introduction (1976), p. 39-41 • K. Houston, Shady characters: The secret life of punctuation, symbols, and other typographical marks (2013).

pun	punctuele anachronie