écriture féminine

Etym: Fr. vrouwelijk schrijven.

L’écriture feminine is een concept dat werd geïntroduceerd door de Franse feministe Hélène Cixous in haar essay ‘Le rire de la Méduse’ uit 1975. Het speelde een belangrijke rol in de feministische literatuurkritiek en vooral in de Franse traditie ervan. Cixous moedigt vrouwen aan om zich door hun eigen schrijfstijl te bevrijden van patriarchale onderdrukking en ongedwongen expressie te geven aan de eigen vrouwelijke identiteit en sexualiteit. Daartoe verwerpt de écriture féminine een lineaire en rationele logica, evenals de dwang van realisme en coherentie – kenmerken die met het repressieve mannelijk discours geassocieerd worden.

Het concept roept de algemene vraag op van het verband tussen taalgebruik en sexuele identiteit. Deze kwestie is in dezelfde periode ook de taalkunde en stilistiek gaan boeien, zij het vanuit een minder uitgesproken activistisch standpunt en op een meer empirische basis (recent ook met gebruik van methodes uit de corpustaalkunde; zie corpus-1).

Lit: H. Cixous, Le rire de la Méduse et autres ironies (1975) • R. Lakoff, Language and woman’s place (1975) • D. Tannen, You just don’t understand: men and women in conversation (1990) • P. Baker, Using corpora to analyze gender (2014).