Brits-Keltische roman

Verzamelnaam voor 12^de- en 13^de-eeuwse ridderromans (hoofse literatuur), gebaseerd op de matière de Bretagne: Keltische verhaalstof uit Bretagne, Normandië, Engeland en Ierland (vandaar ook ‘Keltische’ roman). De hoofdmoot van de Brits-Keltische literatuur bestaat uit Arthurromans (zie Arthurepiek), welk genre zijn bekendheid kreeg door Chrétien de Troyes (2^de helft 12^de eeuw). Een Brits-Keltische, niet-Arthurroman is de tragische liefdesgeschiedenis van Tristan en Iseut, die in de twee geheel verschillende 12^de-eeuwse versies van Béroul en Thomas fragmentarisch is overgeleverd. De Tristanromans worden vaak tot de Arthurepiek gerekend, maar het verhaal speelt zich af aan het hof van koning Marc van Cornwall; ridders van het hof van koning Arthur spelen nauwelijks een rol.

Marie de France schreef een aantal Lais, korte verhalen (lai) die eveneens tot het genre van de Brits-Keltische roman gerekend worden.

Lit: F.P. van Oostrom (red.), Arturistiek in artikelen (1978) • De achterkant van de Ronde Tafel. De anonieme Oudfranse lais uit de 12e en 13e eeuw, vert. en toegel. door L. Jongen en P. Verhuyck (1985) • K. Busby, ‘Arthur en Tristan’ in R.E.V. Stuip (red.), Franse literatuur van de middeleeuwen (1988), p. 102-120.