Lied-boeck
(ca. 1575)–D.V. Coornhert–
Auteursrechtvrij
[Folio K5r]
| |
tGheliefde lief daar uyt zy is gheboren.
Dits wezen schoon, voort best by haar verkoren,
Als thooghste ghoed dat zy in allen meent.
Dat jaaght zy na dat zoeckt zy te besporen,
Dat ist oock daar zy al haar lievers met vereent.
De kennis klaar, van ghoedheyds wezen schone
Is moeder van die schone liefde onbevleckt,
Zy lieft niet quaads al loofd het hemelsch lone.
Tot dueghd alleen altyd haar luste heyligh streckt,
Hier door maackt zy oock heyligh ghoed en heel perfeckt.
Want boven al doet zy het ghoed ankleven,
Met hert met ziel met krachten int wel leven.
Door tvolghen van der wyze liefden trouwe raad
Liefd hout gheen maat, want God int hooghst verheven,
Heeft eynd noch maat, onmaat is liefds oprechte maat.
Haar krachte groot, vergroot doort groot vermeren,
Van kennis ghoed, die stadelicken wast en meert.
Want liefd verkryght, altyt haar ghoed begheren
Dit ghoed vermeert dan weer der liefden ghoe begheert,
Tot God voor al, die zy als schepper hooghlick eert.
Oock totten mensch als schepsel vanden here,
Hem heeft zy lief met maat na waard en ere.
Ter liefden Goods eerbiedigh en rechtdanckelick
Maar zy lieft God oneyndlick na zyn lere.
Wat tydlick is lieft zy met liefd verghanckelick.
| |
[Folio K5v]
| |
Verliestmen gheld, een vriend of lyflijck' erven
De wyze liefd begheert die niet te houwen meer.
De-wyl men theeft, leert zyt ghewilligh derven,
Dus maghtverlies den Mensch oock niet berouwen// zeer.
Want zy bezit die schepsels ghoed met trouw en// eer,
Als ghoed gheleent, om dat den leen-heer ghoedigh,
Na zynen wil met danckbaarheyd ootmoedigh.
Op t'offeren ghoed willigh met ghelycken moed,
Daar door verdwynt die tydlick' liefde spoedigh.
Terstond alst tydlick ghoed verdwynt in teghenspoed.
Zo gheeft die liefd haar dienaar ruste stadigh,
Die dan door haar der armen onrust oock ontfermt.
Niet hem, maar andren, leeft zyn jonst ghoed-dadigh,
Zo ons de zon, hem zelven niet verlicht en wermt.
T'is hem een vrueghd te troosten al die truerigh kermt,
Elck is hy nut maar niemand magh hy schaden,
Hy vast en spaart om d armen te verzaden.
Met milder hand uyt dafbreck van zyn overvloed,
Zo draaght zyn kracht de zwackheyd der beladen.
tVerlichten van haar leed verlicht zyn herte ghoed.
Zyn gheven mild gheeft hem veel meerder vrueghde
Dan d'arm' ontfangt van zyn ontfangen nootelick
zo heeft hy lust, in dees behulpzaam dueghde.
Die voordert tot wel levens kunste grotelick,
Wat lustigh valt hanteertmen dick en blotelick.
Tot Godes eer, het dickmaal doen doet leren
| |
[Folio K6r]
| |
Dus leert de liefd dees wel-doens kunst hanteren,
Met herten bly tverblyt den armen menschen wel
Die zynder veel, dit doet gheen werck ontberen,
Tot zaligheyd daar toe brengt liefd' na wenschen snel.
Want liefde is van God een oprecht beelde
Dien zy ghelyckt in helpryck' overvloedigheyd,
Dat Vriendschap maackt met God in lust en weelde.
Doort worden een met Godes schone ghoedicheyd
dit werckt de liefd int gheven mild met spoedicheyd
Dan magh niemand den Mensch van God meer scheyden.
Die ziet God zelf wat schyn zouw hem of leyden,
Vant wezen ghoed, tot een bedrieghelicke waan?
Hy kendt den heer zo vol hooghwaardigheyden,
Dat hy al t'aardsche ghoed als dreck te rug kan slaan.
Van alle dueghd is liefd de schoon fonteyne
Vol mildicheyd, vol kracht, vol recht, en vol verstand.
Haar temlusts dwang bewaart in kuysheyd reyne
Haar sterckheyd vreest gheen kruys, gheen leed noch gheen vyand,
Rechtvaardicheyd den heer alleen int herte plant
Die zy op t'hooghst in eren daar doet ryzen,
De wysheyd klaar, weet tot het best te wyzen.
Dat zy verkiest, en loghens valsch bedrogh verhoedt,
Is dan dees liefd niet waart om hoogh te pryzen.
Als wortel ghoed van alle vruchtbaar dueghden zoet.
| |
[Folio K6v]
| |
Al dit vermach de milde liefd ghemene:
In jongers min, in ouders meer, elck na zyn kracht,
t'Iong boomken kleyn, draaght luttel vruchtkens klene.
De groot veel grote vruchten na zyn grote macht
Daar niet zy zelf, maar tvolck de rype vrucht af wacht,
Dit is den aard van liefde hoogh verheven:
Die vruchten draaght, om d'armen veel te gheven.
Haar haaf verteerts' om daar met d'armen wel te voen,
Zo leert de liefd' de konst om wel te leven,
Dats niemand quaad, maar alle menschen ghoed te doen.
|
|