Lied-boeck

xxviij.

DE waners dwaas, en hypocryten vals,

Vergheten God om tydlicke ghenueght
Zy spotten hier veel met onnut ghekals,
Met Godes volck, dat staat na ware dueghd.
Verlatende des werelds ydel vrueghd
Om nader dood met Gode te verblyen.
Dit schynt den waners kindsche fantazyen.

Der Godlozen qua conscyentie

Quelt, knaaght en plaaghtse midden in haar lust.
Zy is haar vrueghd een pestilentie
Een smertigh vier dat nemmermeer en blust,
Zulck wroeghen fel en laat haar gheen tyd rust.

[fol. I2r]

 

Zo wert haar weeld' een pynelick ghequelle

 

Haar vrueghden schyn, een ware droefheyds helle.

 

 

 

Tis anders met die wyslick God aankleeft,

 

Meer dan des Werelds lust verghanckelick.

 

Dees hoort Goods woord, dat hy met ernst beleeft,

 

Hy laat zich zelf, en wort ontfanckelick

 

Der ghaven Goods, die hy bruyckt danckelick.

 

Zyns herten lust is waredueghd te leren,

 

En dadelick tot elx nut te hanteren.

 

 

 

Zulck dueghdlick Mensch danckt God van zyn ghena,

 

En streckt voor elck een voorbeeld prysselick.

 

Van sterck gheduld, volherdigh vroegh en spa,

 

In pyn en dood voort volck afghrysselick.

 

Want hy voorziet met waarheyd wysselick

 

Dat vrueghd oneyndlick volght na t'eyndlick stryden,

 

En na wellust en pynlick ewigh lyden.

 

 

 

Tgheloofs ghebed na volle wensch verwerft

 

Ghenade zoet van Gode spoedelick

 

Oock oly vet van liefd die niet en sterft

 

En elck een helpt met lusten vroedelick.

 

Maar derft ghy liefd, kent dat ootmoedelick,

 

En bid den heer, die zal u ydel pullen

 

Met oly klaar van liefde vierigh vullen.