Lied-boeck

xxxiij.

GOd heeft den mensch ghemaackt,

Hem tot een Beeld en schyne.
Op dat hy bloot en naackt
In God daar ruste waackt,
Zouw leven onghelaackt.
Daar uyt is hy gheraackt,
Alleen door ick en myne.

Helaas door ydel waan

At hy t'Serpents venyne.
Als hy ghing nemen aan,
Goods wezen wel ghedaan.
In onrust most hy ghaan.
Met druck werd hy belaan.
Alleen door ick en myne.

[fol. D6r]

 

Hy heeft zyn God veracht.

 

Zyn zelfs heer wilde hy zyne.

 

Zyn zotheyd onbedacht,

 

Heeft hem daar toe ghebracht.

 

Des hy nu leet verpacht,

 

En truert dagh ende nacht:

 

Alleen door ick en myne,

 

 

 

Doe hy zyn God verliet,

 

Quam hy in dodes pyne.

 

Want Godes wil gheschiet

 

Altyd, zo hyt ghebiet.

 

Men machs beletten niet.

 

Dit lyt hy met verdriet:

 

Alleen door ick en myne.

 

 

 

Zyn eyghen wille quaad

 

Dorst na des quaadheyds wyne.

 

Goods ghoedheyd let de daad,

 

Alleen tot smenschen baat,

 

Die zulx niet recht verstaat.

 

Daar om hy droevigh ghaat,

 

Alleen door ick en myne.

 

 

 

Maar al Goods Princen reen

 

Trecken met hem een lyne.

 

Zy zyn in Gode een,

 

uyt gratien ghemeen,

 

Vry van druckigh gheween,

 

In vruechden groot en kleen,

 

Verlost van ick een myne.