Lied-boeck

xvi.

DEs menschen zotte slechticheyd,

Verblint in eyghen baat,
Bidt God met ongherechticheyd:
Al om haar hooghste quaad,
Maar die hem zelf verstaat,
Begheert niet zonder raad.

De luyden en bekennen// nu

Hen zelf noch Gode niet,
Door onverstand zy schennen// nu
Haar leven met verdriet:
En kiezen niet voor iet,
Want elck op tytlyk ziet.

Staat, Ryckdom, eer, wellusticheyd

Met macht nu elck begheert:
Tverkryghen maackt onrusticheyd,
Tmisbruyck den dwazen deert:
Want tis hem al verkeert,
En tscheyd met droefheyds steert.

[fol. C1r]

 

Maar die de liefd aanmercken// kan

 

Die God tot ons waard draaght

 

Neemt vrolyck al Gods wercken// an

 

Hem nerghens af beklaaght:

 

Al schynt dat God hem plaaght,

 

Zyn moed blyft onverzaaght.

 

 

 

Dees Prins laat al tverghanckelyck

 

En zoeckt een ghoed ghemoed:

 

Gods wille volght hy danckelyck,

 

Des menschen hooghste ghoed

 

Daar zyn begheert na spoet:

 

Ghelyck int zuur en zoet.