Lied-boeck

vi.

ALs ick zinck in myn eyghen grond,

Door zoeck myn hart van binnen:
Myn ondueghd wert my daar wel kond.
Gheen dueghd kan ick daar vinnen

Nochtans heb ick der dueghden schijn,

Ghehadt in mynen weghen:
Daar met zocht ick Gods ruste fijn
Maar heb die niet verkreghen

Nu heeft my de Schriftuur gheseyt:

Wildy, O mensch ghenezen
En komen tot u zalicheyd.
In Christo moet ghy wezen

Anders niemand dan Christ alleyn,

En mach ten Hemel ryzen:

[fol. B1r]

 

Niet onreyns en zal daar certeyn,

 

Gods Tabernakel pryzen.

 

 

 

Zo maackt u nu met Christo een,

 

Een Lid tot Godes eeren:

 

Aan zyn Lichaam van zonden reen.

 

Hier wilt u Ziel toe keeren.

 

 

 

In hem te zyn het hart vervrueght,

 

Tvernieut de ziel in rusten:

 

Tghemoed verblyt dan in inder dueghd,

 

Gheen quaed magh hem meer lusten.

 

 

 

Met Christ vereenicht u ghemoed,

 

Hy is Gods liefd vol trouwen,

 

Volghdy hem in zyn weghen ghoed,

 

Zo zuldy God aanschouwen.

 

 

 

Och of my dit ghebuerde al,

 

zo moght ick my verblyden:

 

De hoop zeyt dat het werden zal,

 

Wil ick met Christo lyden.

 

 

 

Nu kan ick dit ghelooven niet,

 

Zie ick op myn vermoghen:

 

Maar als myn oogh op Gode ziet,

 

Gheloof icks zonder loghen.

 

 

 

Zyn Godlick macht staat noch bereyt,

 

Myn zonden te bederven.

 

Volgh ick hem in ghehoorzaamheyd,

 

Zyn liefd zal ick verwerven.