Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding

[p. 370]

• Redborsu nanga gadot'tjo

Na edemek gadot'tjo ben sproit en firi
gi redborsu. Tototow! tototow!
Sssrrriii... tototo-towtowtow!! a beki go:

‘Ke, miwan miwan, luk fa j'e fré sote
nómo f'e njansuku woron!
We dan, fen' moro mi!
Fen' moro mi dat' so baya!
Mi so sa tow a sengrebere pinaskin f' mi,
gwe go las' grontapulasi f' mi disi!’

T'tjo bar' wan gado-gado fowrulafu sobun.
Redborsu seki noto tjopu mofo
trowe tongo f' tori go:

‘Ay-e! Ay-o! Tan jesi jere
fa na tru f' wi kropu singi!
Ju? I n'ab' nesi. Ju na gadot'tjo!
Ju na sma-pasi ju de sribi-wiki-lo.
Kba mi dati? We, brudu, brada,
a no f' soso a redi skedre pot' atap' mi borsu.’

Nomo wan enkri sombra wai nomo.
Oy! Haka leki haka e tow pasa!
Osort'wan a grabu-tjopu,
ai no si no noti f' dati.
Kba iniwan f' den
gwent e pré kon-dede nain den poku.
Pkinfowru, na pkinlibi a e njofí.

[p. 371]

• Fabelgedicht

Dit zong, al op de schoonste dag,
't winterkoninkje op held're toon:

‘Nee maar roodborstje, beste vrind, wij delen ijver
en jíj́ wint - o heerlijk maal, o godsgeluk! -
wel tien keer zoveel prooi als ik.
Wee hem die met de klaagzang is gebekt!
Wee hem wiens hart hem 't lijf bedrukt!
Gelijk de kruk der armen waarop d' hoger troont
ben ik, ben ik. Hoe treurzaam lot!
Naast jou als kampioen van de dis
piep ik m'n magere refrein van god.’

Hij kwebbelde en spetterbekte.
't Roodje kwetterde hem toe:

‘Ei goeie makker, ei ei ei! Klonk
daar 't getsjilp niet van de majeste[...]
En 't is 't deuntje dat wij beiden [...]
Gij, Heer van d' akker & het veld
onzer strengsten vorst: gelukzaam
Míj́n lot, hoe rood!,
staat mij getekend op de borst.
Ik les het havikengeslacht de dorst en 't zijn
de koekoekswezen die mijn kroost
de nesten uit verdringen.’

[p. 372]

 

Ba basi, sjepi dan: asi ab' herher' fo futu,

 

toku buriki mu jep' en prati lai-o!

 

 

 

Pina pina, a fu ju anga mi.

 

Ke, gudu na f' den wan

 

di sab' a warti fu den gowtu.

Fu: LELU, 1983

[p. 373]

 

Er vlood een schaduw langs de wind.

 

De valk raasde, raasde aan

 

en tierde in 't verscheurbewind

 

en slachtte als een duivelsjong

 

waarvan het spel met moord begint.

 

 

 

Weet vrinden, dat de ezel en het paard elkaar

 

de teugels laten om de last. En dat de vogels,

 

vrinden, twee, elkaar 't lot betwistten om de lust.

 

Gedeelde smart heelt ons het hart.

 

 

 

O vogels, klein was uw belang.

 

De waarheid vleugelt thans uw zang.

Uit: VERVREEMDING, 1983

(Zie Appendix II, noot 4)