Tijl Uilenspiegel in Vlaanderen

[p. 71]

XVII. Hoe de neus van Trui's moeder Uilenspiegel bij den rector buiten kreeg.

Zooals in het vorig hoofdstuk gezegd werd, was Uilenspiegel bijzonderlijk gelast de lieden te ontvangen, die zich bij afwezigheid van den rector aanboden.

Tijl kweet zich wonderwel van deze taak. Als het lieden van aanzien waren, die kwamen, dan deed hij zich voor als onderdanige dienaar van zijnen heer, en het was op de beleefdste en ootmoedigste wijze dat hij de boodschap ontving. Waar het pas gaf, wist hij echter een kwinkslag of een snedig gezegde te plaatsen, maar dat werd dan ook weer zoo hoffelijk gedaan, door een knecht in de eerbiedigste houding, dat de bezoekers geen reden konden vinden om het hem euvel op te nemen. In het algemeen sprak ieder met den grootsten lof over den bediende van den rector, die fier op Tijl was en er op pochte den slimsten knecht van Leuven te bezitten.

Een morgen kwam er eene boerin, lang als een dag zonder eten, mager als een stopnaald en met eenen grooten neus, scherp en plat als een kapmes, en vroeg of Trui te huis was.

- Zeker, zei Tijl. Ik zal haar roepen.

In de keuken gekomen, sprak hij tot de meid:

- Trui, er is een neus die u zou willen spreken. Ik geloof dat er een oud wijf aanhangt, maar ik ben er niet zeker van.

Nu bleek het dat het de moeder was van Trui. Deze laatste bracht de boerin in de keuken, sprak geen afkeurend woord tot Uilenspiegel, maar vertoonde een gelaat, zoo boos als hij er nog nooit een gezien had.

- Had ik dat geweten, zei de puit, en hij zat vast op het ijs, mompelde Tijl. 't Gaat slecht afloopen als die oude weg is.

De moeder van Trui ging henen, en de meid opende den mond niet. Alleen haar woedende blik viel weer op den knecht.

Het bleef daar bij, tot de rector thuis kwam. Niet zoodra was hij in de eetkamer, of Trui was bij hem, en Tijl, die aan het sleutelgat luisterde, vernam het volgende gesprek:

[p. 72]

- Heer rector, nog heden verlaat ik uwen dienst. Ik heb er genoeg van.

- Wat is er dan gebeurd, Trui?

- Die domme knecht heeft mijne moeder beleedigd, die mij een bezoek bracht.

- Zoo! Dat is erg.

- Hij noemde haar een neus waar een oud wijf aanhing.

De rector beet zijne lippen bijna ten bloede, om niet te lachen.

- Hij hier buiten of ik, zei Trui besloten.

- Het kampt, zei harlekijn, maar hij lag onder, murmelde Tijl, als hij door den meester ontboden werd.

- Gij hebt Trui's moeder zwaar beleedigd, zei de rector op gestrengen toon. Waarom?

- Zij heeft toch zulk een verschrikkelijk uithangbord op haren gevel, zei Tijl.

- Ge hoort het nu zelf! kreet Trui.

- Ik gebied u met meer eerbied over de moeder van Trui te spreken.

- 't Is goed, sprak Uilenspiegel. Ik moet u doen opmerken, dat hare moeder een zeer klein neusje heeft.

- Zwijg, deugniet, riep de meid, en bespot de moeder uwer broeders!

- Is het nu nog niet voldoende, vroeg Tijl. Ook goed. Gelieve in aanmerking te nemen, heer rector, dat de moeder van Trui geen neus heeft.

- En dat laat ge toe! Ik ga hier dadelijk weg! Dat heb ik van u niet verwacht, heer rector. Moest ik u zoolang trouw en eerlijk dienen, om aldus bespot te worden in uwe tegenwoordigheid!

- Gij zult Trui verschooning vragen, sprak de rector tot Uilenspiegel. Onmiddellijk, hoort gij het!

- Met plezier, antwoordde Tijl.

En zich tot de meid wendende:

- Juffer Trui, ik heb gezegd dat uwe moeder een langen neus heeft: het is waar; ik vraag u om verschooning: ik heb ongelijk.

De rector kon bij dit snedig gezegde eenen glimlach niet bedwingen. Zulks maakte Trui nog woedender.

- Ik heb er genoeg van, kreet zij... Hij of ik!... Ik wil hem niet meer zien.

- 't Doet me spijt, zei de rector tot Tijl, maar ik houd

[p. 73]

te veel van Trui, om haar te laten gaan. Ik ontsla u uit mijnen dienst. Hier is uw geld. Ga in vrede en tracht uwen geest beter te gebruiken. Het doet me spijt.

- Mij ook, antwoordde Tijl. Vaarwel, heer rector.

Toen wendde hij zich tot Trui en sprak:

- 't Is te betreuren dat brave menschen omringd zijn van deugnieten. Juffrouw Trui, bergen ontmoeten malkander niet, maar meiden en knechten wel. En, als ik uwe moeder ergens zie, bijt ik haren neus af! Dat zal hem leeren!

Uilenspiegel klom naar zijne kamer, maakte een pakje van zijne kleeren en verliet de woning van den rector.