Tijl Uilenspiegel in Vlaanderen

[p. 16]

VI. Waar Uilenspiegel het voornemen te kennen geeft zijne derde belofte te volbrengen.

Toen Tijl met zijne erfenis thuis kwam, zette heel het gezin groote oogen op.

- Moeder Nelle is dood, zei de jongen, en ik ben haar erfgenaam. Zij was rijk, de heks!

En hij liet het geld in de beurs rinkelen.

- Wat is dat voor een leelijk beest! kreet Nele, den uil aanwijzende, die haar met zijne ronde oogen strak zat aan te kijken.

- Dat is zijne Hoogheid Belzebuth, de duivel die verwenscht werd in een uil, omdat hij zoo nieuwsgierig was, antwoordde Tijl. Pas maar op of gij wordt in eene uilin veranderd!

- Wat gaat ge met die boeken doen? vroeg de moeder.

- Lezen, zei Tijl fier.

De drie anderen lachten, om dien zet, zoo dachten ze, van den guit.

- Luister maar, wedervoer Uilenspiegel en hij las eenige regels uit het boek, zoo snel en duidelijk, dat allen de handen samensloegen.

- Wie heeft u dat geleerd? kreet de vader, na eenige stonden zijn zoon met open mond en stomme verbazing te hebben aangegaapt.

- De oude Nelle, die me nog andere lessen heeft gegeven, mij geleerd heeft de menschen naar waarde te schatten en te behandelen.

- Als er maar geen kwade hand op u rust, met al die zonderlinge zaken, zei de moeder. Ik heb het niet erg op met dien uil.

- Hij zal niet lang hier zijn, moeder.

- Gaat ge 't beest verkoopen?

- Geenszins. Ik heb beloofd het bij mij te houden, tot het dood valt. Ik ga u verlaten.

- Spot ge, Tijl?

- Neen. Hier kan ik niets blijven uitrichten. Ik heb

[p. 17]

geen lust om gansch mijn leven boomen te vellen. Ik ga de wijde wereld in, om mijn brood te zoeken.

- Dat is gekheid, Tijl! zei de vader.

- Misschien. Ge moogt het mij echter niet beletten, vader, want dan ga ik toch den eenen of anderen dag op de vlucht. Ik wil hier weg zijn, naar Brugge, Gent, Antwerpen, Brussel gaan en mijn geluk overal beproeven.

- Maar, wat zult ge doen om aan den kost te komen?

- Al wat er te doen valt. Er zijn wel gekke menschen, maar geen zotte bedrijven.

De moeder en Nele zaten te weenen.

- Ween niet, moeder, sprak Tijl, het zal voor mijn geluk zijn. Daarbij, in de beurs der heks is er genoeg om geruimen tijd door de wereld te komen. De helft voor u en de helft voor mij. Gaat dat?

- En ik moet hier alleen blijven, snikte Nele. Ik dacht dat gij zooveel van mij hieldt. Het was dan eene leugen, die ge mij gisteren in het bosch verteld hebt.

- Nele, zei Uilenspiegel, ik heb u meer lief dan den appel mijner oogen. Het is ook voor uw geluk, dat ik hier weg moet. Ik wil iemand worden in de wereld. Zoodra het mogelijk is, kom ik u hier halen en we gaan regelrecht te Damme naar den pastoor. Dat beloof ik u plechtig...

De jonge Uilenspiegel was niet te weerhouden en 's anderendaags, in den vroegen morgen, als de vogeltjes pas hun kopje van onder de veeren te voorschijn hadden gebracht, reikte moeder Anna den reisvaardigen Tijl een groot pak met brood en ham toe. Hij omhelsde vurig moeder en Nele, drukte vader nog eens flink de hand en... trad de wijde wereld in.

De uil alleen vergezelde hem.

Waarheen ging hij?

Dat wist hij zelf niet, maar toch stapte hij snel voort.

Het was alsof eene geheimzinnige macht hem voortdreef, naar een doel, hetwelk hij niet kende, maar dat toch bestond, zich door een onverklaarbaren drang in hem openbaarde.

En daarom stapte hij verder, vol betrouwen in het lot...