Tijl Uilenspiegel in Vlaanderen

[p. 18]

Hij had een vogeltje, gansch gepluimd, op een langen smallen priem steken. (Blz. 19)

VII. Hoe Uilenspiegel lamme goedzak ontmoette en hem tot reisgezel kreeg.

Toen Tijl, in diepe gepeinzen verzonken, een half uurtje door de kleine wegeltjes van het bosch had gestapt, werd plotseling zijne aandacht getrokken door een vuurtje, dat bezijden den weg, een eind tusschen de boomen, een helder vlammetje uitwierp.

Uilenspiegel trad er op af, want het kon wel een begin van brand zijn, en het woud was hem dierbaar. Hij bemerkte

[p. 19]

dra dat het een vuurtje was, op een open plekje met droge bladeren en takken gestookt, en zag plotseling den stoker tusschen de boomen te voorschijn komen.

Het was een jongeling, die wel een paar jaar ouder kon zijn dan Tijl, zeer flink gebouwd en met open gelaat, frisch van kleur en van een paar vinnige, zwarte kijkers voorzien. Eenige lompen maakten zijn kleedsel uit. Hij had een vogeltje, gansch gepluimd, op een langen smallen priem steken en begon het aan dit eigenaardig spit boven het vuur te braden.

Uilenspiegel was den zonderlingen kok genaderd, die door het kraken der takjes onder Tijl's voet uit zijne beslommering gewekt werd en onzen held aankeek.

- Goeden morgen, zei Uilenspiegel.

- Morgen, antwoordde de andere, zonder verdere aandacht aan Tijl te wijden, om ze geheel aan 't bradende vogeltje terug te schenken.

- Het ruikt hier lekker in uwe keuken, sprak Tijl.

- Vliegende vogels geuren niet, antwoordde de jonge kerel.

- Daarom is het ook veel beter één vogel aan de punt van uwen braadpriem, dan tien die ge nog moet vangen, wedervoer Uilenspiegel.

De andere keek hem strak aan.

- Ge ziet gij er mij een viezen gast uit, sprak hij. Ik geloof dat wij niet zullen vechten vandaag. Kan ik u plezier doen met een half vogeltje?

- Ik heb een half uur geleden mijne bekomst gegeten.

- Dan gaat het geheel en al in één graf, lachte de vagebond. 't Is wel niet veel, maar wie 't klein niet begeert is het groot niet weerd.

- Kan ik u plezier doen met een paar stukken brood met ham?

- Dat zou ik denken!

Uilenspiegel opende zijn pak en reikte den jongeling het brood toe. Het was op korten tijd verslonden, in gezelschap van het gebraden vogeltje. Tijl had zich op 't mos, tegen een boomstam nedergezet, zonder te weten waarom. Het was alsof een geheimzinnige macht hem bij den vreemdeling hield.

Als deze zijn maal geëindigd had, keek hij Uilenspiegel een paar stonden strak aan en sprak dan:

- Ge ziet er een braven kerel uit. Ge zult zeggen, men moet zijn hart op de tong niet dragen, en dat is waar, doch

[p. 20]

ik stel u alleen die vraag om te weten of we samen niet een eind weegs kunnen afleggen.

- Misschien wel. Waarheen gaat gij?

- Nergens en overal.

- Zooals ik.

- Dan kunnen we lang bij elkander blijven.

- Zoolang de reis duurt.

- De wereld is een zee, de menschen zijn de baren, en wie geen schuitje heeft, moet in zijn hoedje varen. Zoo is het met mij gesteld. Eer we samen den weg opgaan, die geen einde heeft dan aan het graf, wil ik u mijnen toestand bekend maken. Ik bezit niets dan een paar sterke armen, veel vrijheidslust, veel dorst en honger. Dat is al. En gij, kameraad?

- Ik weet veel en bezit goudstukken.

- Denkt ge er wel aan dat het gevaarlijk is mij dat hier, in het bosch, waar geen mensch een uur in het rond te vinden is, bekend te maken? Goudstukken zouden mij zeer welkom zijn.

- Ik ben niet bang.

- Ik kan u in twee breken, ventje.

- Beproef het eens.

- Neen, ik heb geen reden om u kwaad te doen.

- Wil ik u eens in twee breken?

- Spot ge of daagt ge mij uit?

- Neem het zooals ge wilt.

Uilenspiegel trad op den vagebond toe, en, vooraleer deze er aan dacht, had hij een stomp op de maag en de borst ontvangen, met zooveel kracht toegebracht, dat hij kreunend omtuimelde. Tijl had dat van zijn vader geleerd.

Als de andere rechtgekomen was, vroeg Uilenspiegel hem:

- Wat denkt ge er van?

- Ge zijt een sterke kerel. Rijk me de hand. Voortaan moogt ge op mijne vriendschap steunen.

- En gij op de mijne. Hoe heet gij?

- Mijn naam is Lamme, naar mijn peter, en Goedzak naar mijne meter. Dat hebben ze me toch wijs gemaakt. Wat mijne ouders betreft, die hebben mij vergeten te zeggen waar ze gingen wonen, als ze mij ergens, kort na mijne geboorte, op eenen dorpsweg te vinden legden. En gij?

- Ik ben de zoon van Klaas, den houthakker en heet Tijl, naar mijn peter, die te Brugge vischverkooper was.

- Gij hebt deftige familie. En, mag ik weten, wie de

[p. 21]

derde makker is?

Lamme wees den uil aan, die eenigen tijd in een naburigen boom gezeten en nu op den schouder van Tijl terug plaats genomen had.

- Dat is Belzebuth, de schoonste uil van de wereld.

- Waarom draagt ge dat beest mede?

- Omdat ik tusschen de menschen gaan wil en als ze dien uil op mijnen schouder zien, zij zich wellicht aan de wijsheid van Minerva's vogel zullen spiegelen.

- Een uilenspiegel!

- Goed gezegd: wij zullen een uilenspiegel wezen. En nu de baan op, Lamme.

- Ik volg u, Uilenspiegel...

En de twee jongelingen zetten hun weg naar het onbekende voort.