Tijl Uilenspiegel in Vlaanderen

[p. 8]

III. Uilenspiegel's prilste jeugd.

De kleine Tijl groeide op als een bloem in de wei, gekoesterd door zijne ouders, die geene kinderen meer kochten, en dan ook hun eenigen telg zoo lief hadden als het licht hunner oogen.

Een bedorven dans was hij, in den vollen zin van het woord, want de moeder liet hem alles toe en vader, als hij na den arbeid 's avonds thuis kwam, zette wel eens een paar groote oogen op, maar liet toch ook den kleine zijn goesting doen.

Zoo werd de knaap vijf jaar; hij was veel grooter dan de andere kinderen van zijne jaren en veel verstandiger ook. Den ganschen dag bracht hij door in het woud en kwam slechts naar vaders huis om te eten en te slapen. Hij kende ieder hoekje, ieder boompje, elk plekje in 't uitgestrekte bosch, en had ook de hut ontdekt, waar Nelle ‘de heks’ verbleef.

Uilenspiegel was de vriend geworden der oude, en dikwijls vertoefde hij er uren en keek met aandacht in de vijf, zes groote, in perkament gebonden boeken, die de heks bezat en waarin schoone gekleurde platen te zien waren. Gretig luisterde hij dan naar de ophelderingen die Nelle hem gaf, en hij kende op het laatst zoo wel de beteekenis der prentjes als zij zelf. Thuis sprak hij nooit een woord over de heks, want hij giste, dat zijne moeder hem dan zou belet hebben de oude nog te na-

[p. 9]

...den lijvigen foliant op den schoot. (Blz. 10)

deren.

Toen hij vijf jaar geworden was en weer in de hut van Nelle op den grond zat, met een boek op den schoot, zei de heks:

- Zeg eens, jongen, ge wordt vandaag vijf jaar. Als ge slim wilt worden, is het nu tijd dat ge leert lezen.

- Lezen, antwoordde de snaak, lezen, ja, dat zou ik willen leeren.

- Ik zal het u leeren.

Tijl klapte in de handjes van blijdschap.

- Dan zult ge al die vreemde teekens met hun naam noemen, er woorden uit maken en deze lezen, die bij de platen staan, en ge zult heel veel weten. Maar 't is moeilijk om leeren.

- Ik zal mijn best doen, zei de kleine Tijl, en dan zal het wel gaan. Ik heb wel leeren op de boomen klauteren en in de beek zwemmen.

- Lezen zal zoo gemakkelijk niet gaan... Kom.

[p. 10]

Nelle had buiten de hut, op eene houten bank, plaats genomen, den lijvigen foliant op den schoot, en naast haar staande, de blonde lokken door 't zonnelicht verguld te midden van 't gezang der vogels, ontving Uilenspiegel zijne eerste les in de leeskunst.