De bron-swaan, of mengeldigten

Graf-dicht Op het overlijden van de hoog Edele Geb. Juffer Maria Elisabeth van Marckelsbach, mijn waarde Vrindinne.

'K heb om het sterven van Mary
Helaas mijn oogen root gekreten:
Diens yd'le gaaf geen medely
Heeft koonen voen in haar Geweten.

Het koude Lijk heeft geen gehoor
Het blijft als Rotsen onbewogen,

[p. 207]

 

En of ik d'hemeldak doorboor

 

Of in den afgront waar getogen.

 

 

 

Niet helpter aan't verstijfde Rif,

 

Jaa schoon ik stremd' tot herde stenen

 

En slingde my gelijk het klif

 

Rontom de droeve Graf-baar henen.

 

 

 

Of als de Dochters van de Son

 

In Amberdropen waar gestollen,

 

Of in een bitt're waterbron,

 

Of hooge klippen opgeswollen.

 

 

 

Het is vergeefs, en al om niet,

 

Auroor heeft door haar bracke regen,

 

Haar zielkroost, die sy sneuv'len siet,

 

Nooyt naar haar wens weerom gekregen.

 

 

 

Dies gaa ik met dien Morgen-roos

 

Verbleeken, en des avonds deelen

 

Mijn Tranen dauw op kruyt, en bloos,

 

En eeuwig 't Lof haar's Deugden quelen.