De bron-swaan, of mengeldigten

Silvander aan Hylas,

Toon: Trancquille Coeur.

WAar is nu al het lief vermaak,
Ah! Hylas! als een rook verdwenen,
Waar is Diaan, die deugde baak
Die my soo gunstich heeft bescheenen,

[p. 141]

 

Seg waar is toch dat licht dat soo heerelijk praalt,

 

En 't gantse ront bestraalt.

 

 

 

Ah! 't duykt voor my: ik sie niet meer

 

Het schitt'ren van die schoone oogen,

 

Wiens weerglans slaat een blixsem neer

 

Op mijne ziel, ay hebt medoogen,

 

Nu sy by u op't hoog van haar Latmus gaat treen,

 

Wijl ik hier dwaal alleen.

 

 

 

Hoe menichmaal gedenk ik aan

 

Dat soet, en minlijk ommetrekken

 

Wanneer we langs de Yper laan

 

Ons voor haar luyster moesten dekken,

 

Ah! het lommerig Bos groende op het gesicht

 

Van dat bekoorlijk licht.

 

 

 

De graasjes schooten weelich uyt,

 

De bloemtjes puylden uyt'er knoppen

 

Haar Asem overgoot het kruyt,

 

En baarde niet dan Nectar droppen,

 

Waar in gy u versuypt nu ik in 't jammerdal

 

Beween mijn ongeval.

[p. 142]

 

Doch wijl mijn lot hier in bestaat

 

Om sonder haar te moeten leven,

 

Soo bid' ik dat ge somtijts gaat

 

By mijn Godin' om troost te geven,

 

Want de hoop die de trouw van u aart my laast gaf,

 

Draag ik tot in het graf.