De bron-swaan, of mengeldigten

[Gy sijt dan tot getuyg O! naar geboomt'!]

Toon, Sombre Forest.

GY sijt dan tot getuyg O! naar geboomt'!
Van mijn onnoosele vermaken?
En gy O Beekje die langs keytjes stroomt,
Wanneer 'k slegs door 't gesigt Elisa mogt genaken,
Weest dan van nu voortaan 't geheym van mijn verdriet
En deel met my de pijnen
Wijl de droefheyt voor me vliet
Ah! ah! ik moet verdwijnen
Want Elisa is hier niet.

[p. 138]

 

Elisa ah! hoe is V Hert, soo hert

 

Hoe koont ge sonder Leven Leeven?

 

Dog 't is vergeefs de min, om min gesert

 

Geen doode kan een rif dat doot is 't leven geven,

 

Maar gy die leeft door veel gun my het Leeftogt ree

 

Het hert is my ontstoolen

 

En ge voert het over zee

 

Gedenk, 't is V bevoolen

 

Breng het onverkreukt weer mee.

 

 

 

Dog ik sal schoon ge door de wolken streeft

 

U nimmer laaten, maar op wieken

 

De lugt door kerven, die me hope geeft

 

Om V mijn Lelij-bloem in 't Oosten op terieken,

 

Of dat ge meely hat? O lang gedooken Ligt

 

Om door de duysternissen

 

Voort te dringen, wijlge stigt

 

De Dag dien ik moet missen

 

Al te lang uyt mijn gesigt.