De bron-swaan, of mengeldigten

[p. 132]

Op de Wederkomste van Elisa uyt de Pals en het onder wegen zijn,

Toon, Sombre Forest.

RYs op Rijs op, O Son van mijn gemoet,
Al lang-genoeg ter schuyl gekropen,
Schoon men V drenkt met lekker druyven bloed
In 't Palatijnsch gebergt, en let in 't ommelopen,
Ay dring V Paarden aan, vertoef niet, wijl gy weet
Hoe ik door groot verlangen
Als een Klitie staa gereet:
Om V mijn Ligt t' ontfangen
Die ze laat vol herten leet.

Siet Gy ziet hoe Auroor de weg bereyd
Die op haar Safferaante wagen
U viegend Rosgespan de teugels leyd,
Om haar te rasser door de wolken heen te Iagen
Ik heb hier nog bewaard dat kost'lijk Hert-klenoot
Waar mee 'k V sal bepronken
Soo ge my maar haast weer bood
Een straaltje van V Lonken,
Want mijn lijden is te groot.

[p. 133]

 

Ah! Coom, of ik beswijk, helaas! hoe kan

 

Ik V geflonker langer missen?

 

Of laat gy my geheel vernielen van

 

Het schriklijk Moort gedrogt der nare duysternissen,

 

Maar neen ik sie van 't hoog V goude wielen gaan

 

Die gy allenx doet dalen,

 

Ah! se schieten op my aan

 

Verberg niet meer V stralen,

 

Kom mijn Son, verligt V Maan.