De bron-swaan, of mengeldigten

[p. 110]

La Belle Iris.

SChoon de Son door heet geblaak
My te seer heeft over scheenen
Waar door is ter schuyl verdweenen
Mijn gedaant', soo is 't vermaak
Dat ik heb veel lieflijk heeden
Die de Tenten deysen doet
Van de opgerechte Treeden:
Daar men Keder mee begroet,

Ben ik breyn ik heb geweyt
Aan 't gebergt der Druyve bressen
Daar ik waar als waarderesse
En tot hoeden, staag bereyt
Maar helaas ik heb verlooren
En de Heuvels niet bewaart
Die my waaren uyt gekooren,
Waar mijn hart door is beswaart,

Ach! ik socht hem die mijn Ziel
Als sijn eygen selfs beminde
Die ik elders dacht te vinde
Voor wiens macht ik neder kniel,
Doch ik vant hem daar hy ruste
By de Herders in het wouwt

[p. 111]

 

Wiens Kourale mont ik Kuste,

 

En my vastgebonden houwt.

 

 

 

Iaa soo haast hy herwaarts quam

 

Gaf mijn Nardus soete geuren

 

En de bundels Mirhe kleuren

 

Die mijn boesum willig nam

 

By de tross van volle Wijnen

 

Of gerukt tot Engedie

 

Die my doen van vreugt verdwijnen

 

Wijl ik my vervrolijkt sie.