De bron-swaan, of mengeldigten

[p. 104]

Overdenkinge op het Lijden Christi En aanspraak tot de Pijnigers sijns Lichaams.

MEt neer gebogen knien koom ik omhelsen
De plaats waar mijn gedagt my hene voert
Daar waar ik sie 't onregt mijn Heylant knelsen
En daar bet schendig rot te schimpig boert,
Met hem: wiens onschult is ontlast van sonden
En truyrt onnosel als een Offer-Lam:
Die door sijn Doot mijn doodelijke vvonden
Geneest die my met regt, en reen toe quam,
Ik had gemaakt helaas die svvare schulden
En op mijn ziel gelaan een rots van sorg:
Wiens Helsche last hy voor my koomt te dulden
En vvert voor mijn Talent, een vaste Borg.
Onmenschelijk gebroet, het Groot der Grooten
Helaas is door de prang van u gevvelt:
Geschupt, gescheurt, geperst, gesleurt gestooten,
En met een vuyst by naa ter neer gevelt,
Het vlickerend' gesigt als Duysent Sonnen
Is door 't venijn us Adder spoog bevogt
En door u geeselriem het bloet geronnen
Langs het Geheyligt rif, en nog gy vlogt
Een kroon, en prikkel krans van scherpe Doorens
Die gy verwoeden op 't Gewyde Hooft
Met magt van Tiranny, en Beulsche toorens
Soo ver het volgen kon hebt ingedooft,
Noch waar het niet genoeg, gy most nog drucken
Op dat elk stickel punt meer snerten bragt,

[p. 105]

 

Gy deed het Offer onder 't Altaar bucken

 

Naa gy de Rietstaff gaaft in s'Koninckx magt

 

Iaa spotters 't waar een Prins, een Hemels Koning

 

Die Israels scepter voert en Vorstlijk swaayt

 

Hy ist diedt heydendom belooft de Kroning

 

Van sijn Genaden Seys, die vreugden maayt,

 

Maar ag verstokt Geslagt dorst gy aan randen

 

Dien Simson vol van kragt, en Godlijkheyt,

 

Dorst gy op 't Griekse Tauw die Heylge handen

 

Vastnagelen van Hem V Mayesteyt?

 

Ag moest gy wreden nog sijn zy doorboorden

 

Met Spietsen, most gy noch met Gal, en Eek,

 

Sijn Klamme Tong daar door te wreder moorden

 

En sijnen dorst doen laven uyt die Beek?

 

Siet daar den Hemelsvoocht met vrees bevangen

 

En uytgestrekten Erm roept ay: my dorst,

 

Siet sijn gestraamde Leen aan 't Kruyse Hangen

 

Daar 't Bloedich Sweet het Heylig heeft bemorst,

 

Besiet hoe Iammerlijk sijn Duyven Oogen

 

En Git gekrolde Hair: dat Dijstels draagt

 

In plaats van glans nu is met Rauw betogen

 

En noch niet eens van smart of pijnen klaagt,

 

Maar roept in tegen deel voor u te gader

 

(: Wanneer men sag sijn Geest ten Mond uyt woen)

 

Vergeeft het haar, ik bid u Hemels Vader

 

Sy weeten niet wat sy aan my misdoen,

 

Dog dit wouw Hy om mijn misdaden lijden

 

Op dat ik door die smaat van sulk een doot

 

Met hem en 's Moorders Ziel my souw verblijden

 

In 't Paradijs: den regten Abrams Schoot.