De bron-swaan, of mengeldigten

Aan den seer geleerden Heer en soet vloeyende Poët Samuel Munkerus.

WAt dankbaarheyt sal u mijn Swaantje tonen!
Met wat gefang sal sy u deugt beloonen
Wijl het haar siet haa! dobblen Letter-Heldt

[p. 92]

 

(Dog onverdient) te hoog ten Throon gesteldt

 

Door u, die selfs het Y, en d' Yssel stromen

 

Den groten Rijn, laat tot u herwaarts komen

 

Op 't schel geluyt dat uwe Rijm-schagt geeft,

 

Waar aan dat elk een groot behagen heeft.

 

V slag weer uyt een Arents wiek getogen

 

Verbaast benaa van wat gy koont beoogen,

 

Want gy verbeelt een tweden Mantuaan

 

Wijl men u door het wolken drift siet gaan,

 

Die soo in 't Grieks, als in 't Latijn ge klonken

 

De werelt heeft daar gonstig mee beschonken,

 

Soo dat Korïnn, nog Sappho u gelijkt

 

(Waar mee gy my omvvaardig hebt verrijkt)

 

Maar toont veel eer dat Naso is u Vader

 

En dat Homeer, en Maro u sijn nader;

 

Waar om tot Lof mijn singens vaarde swaan

 

V brave Naam sal door de swerken slaan.