De bron-swaan, of mengeldigten

[p. 69]

Op het onverwagte Leet, en Siek vinden van Eliseen.

'K Voel nog het vier in d'ooge randen
Ha! Eliseen van't bittre leet
Waarop 'k onnosel kwam te stranden
Doe gy my deed door schrift de weet
Te koomen om wat vreugt t' erlangen
Daar ik u vont met koorts bevangen.

'K sag door d' half ope siek-gordynen
Geslingert om 't bepylaart dak
De blyde Gitte-blicken schynen
Daar noch een vriendlyk vonkje stak
Die soete mont gelykse plagte
Begroete my, en minlyk lagte.

Maar ach! niet lang naar 't eerst omermen
De doot, die t' moort-tuyg had gewet
Had geen mêedogen met myn kermen,
Maar hield' de schicht op haar geset.
Ick stont als Niobé van krachten
Versteent, en smolt in droeve klachten.

Opt' laast door t' bang en jammer weenen
Het maagre spook kreeg méedely
En schoot in plaats van Elisene
De pyl recht over t' hooft voor by

[p. 70]

 

En trof niet dan de wint en schimmen

 

Wyls' in de lucht scheen op te klimmen

 

 

 

Soo dat alree de bleeke kaaken

 

Berooft van bloos en leevens root

 

Beginnen weer opnieuw te blaaken

 

En stellen haar als buyten noot,

 

Waarom ik sal de Tempel-reyen

 

Oprechten en dank offers spreyen.

 

 

 

Jaa Eliseen myn tweede leeven

 

Ik waar als Orpheus meer gedaalt

 

En myn (waart gy me niet gegeeven)

 

Euridicé weer om gehaalt:

 

 

 

'K waar als Egeria verdronken

 

In heet getraan, en tot een Bron,

 

(Myn waarde om u doot) gesonken

 

Wyl my geen troost vertroosten kon,

 

Want sonder V vind ik verdrieten

 

Daar yder sou syn wensch genieten.