De bron-swaan, of mengeldigten

Toe-Matie.

'K Dank U puyk van Sarous bloemen
Niet om dat ge my gaat roemen
Om het weynig dat men vind
In mijn geest, 't geen veel verblind.
Maar om dat ge my door reden,
De geheymen koomt ontleden
van U soete Rijmery,
En gestigten Poësy,
Waar mee gy me koomt beswieren
Trots gevlochten Lauwerieren,
't Geen'k onwaardich ben, doch sal
(Schoon me trof het ongeval
Van U gonst te moeten derven)

[p. 48]

 

Noch U Dienaresse sterven,

 

En geloof dat gy altijd

 

In mijn slecht geheugen zijt.