De bron-swaan, of mengeldigten

Aan den stuyrsen Groot-Vorst van Aquilon, of wreede Winter, toen het weer dooyde.

NU kan de Bron-Maagt eens haar asem weder haalen,
O! wreedaart, die ge hat in ketenen gesmeet
Van Christalijn, wijl gy op hagelwolken reet,
En deed' verstremmen selfs de grootste pekeldalen,
Waar Doris nog betruurt, haar kroost, door U verkragt,
Geen Eeuw geheugt ooyt van soo een Barbaarse magt,
Geen Galathé, nog Nimf van Cloris, dorst verschijnen,
Nog fauwnen: gy deed al wat leven hadde quijnen,
Maar nu ist al gedaan U forse moet verweekt,
Nu Febus heerscher is, die U gewelt verbreekt.

[p. 46]

 

Gaa by Orithia, gaa U by haar vernagten,

 

Die sal (misschien) u komst met meer verlang verwagten.

 

Want

 

Al te lang een Gast te spijsen

 

Maakt de vrientschap onbequaam,

 

Seker 't is niet om te prijsen,

 

Nog voor niemant aangenaam.

 

 

 

't Is dan best dat Elk haast keert

 

Naar sijn eygen vier, en heert.