De bron-swaan, of mengeldigten

Lof gesang

ASsen Lusthof, Pronck Valeye

Daar de Drentsche Bos' Godt pan

Met sijn Canna gaat ter Reye

By de braafste Nimfies, van

Haar gehugt, langs digte boomen

Daar het vlietend' Beekie rilt

En sijn dertelende stromen

Over 't hanged' Tackie tilt.

Daar de Schapjes aan de Heyde

Over groeyt met Loof, en kruyt

Knabblen 't geurigst uyt de weyde,

Waar soo menig Balsum Spruit

Laage water valtjes decken

Daar de klim de Eycke kust

Om't gedagt ten Top te trecken

En te strelen in die Lust.

Daar men bettjes spreyt van bloemen

Om met Psiches Rust, in schaauw

Van't geboomt, die Plaats te roemen,

En 't bedruypen van den Daauw

Daar de Harders Rose kransen

Vlegten, elk sijn Hoederin,

[p. 28]

 

Waar sy onder groene Transen

 

Sugten klagen van de min.

 

Daar men Orfeus Lier hoor klincken

 

Op de maat van Hemel Sang

 

In wiens vreugt sig souw verdrincken

 

Selfs Leernesse water-Slang,

 

Pisa souw haar wout verlaaten

 

Met de kuise Jageres

 

Oreas haar Bergen haaten

 

En het steyl gekruynt Cipres.

 

Pindus 't struicklig velt vergeeten,

 

Iason liet het Gulde Vlies,

 

Enipeus souw sijn geseeten

 

Stil, by 't Popelige bies

 

Om met d' Asser Heyligheden

 

Op de Loff' kar van het Lant

 

Zegepralende te treeden,

 

Wijl het is der Goden Plant.