De bron-swaan, of mengeldigten

Op 't af sijn van J.E.J. Toen het froor, en Doyde; soo dat men onder, nog over, kon.

WAt raat Iolij nu 't water leyt beschorst
Nu men door Sneeuw de Cristalijne stroomen
Ver dikt siet, en geen Brief kan overkomen;
Wijl dat het met een ijs vloer is bekorst,
Tis Borëas genoeg nu hy mag braden
Sijn kil Befrosen Borst, by wermer gloet.
Van Orithia, die nog overladen
Van min, hem door haar Minlijkheden voet.

[p. 7]

 

AEh! dat heeft my al veel te lang verdrooten

 

Geloof me soo ik kon ik brak het Glas,

 

Of glee op schaatsen langs de gladde plas

 

(Tot u:) die my soo ver hout afgesloten,

 

Of dat den Hemel wou wat milder sijn

 

Om duysent suggies, die we alle beyde

 

Uyt wasemen, te regten op een lijn:

 

En op de koers van u, en my, aan leyde.

 

 

 

Op dat se onderweg in het ontmoeten

 

Malkaar, van wegen ons, dan mogten groeten