De bron-swaan, of mengeldigten

Op de selfde

Moet ik dan dichten en hoort gy na geen' verschoonen?

Daar 'k my soo droef vertoone,

't Hooft stuttend', met mijn hand;

Daar gy de Lier siet opgehangen an de wand?

[fol. §5r]

 

Daar gy de Lauwer, van uw heusheyd my geschonken,

 

Verdort siet, en beklonken?

 

Daar u den Inkt, en Pen,

 

Genoegh an wijsen, met hunn' schimmel, wat ik ben.

 

 

 

Sal ik van 't singen van uw blanke Bronswaan singen?

 

Ah! ah! de Tranen springen

 

(Anschouw ik maar de Son)

 

Ten ogen uit: en 't Nat stroomt zamen tot een Bron.

 

 

 

't Is wel. Ik heb genoeg. Gy sult niet meêr begeren,

 

O Swaan! 'k sal u vereeren

 

Met geen' onnosel Dicht,

 

(Wiens flauwe luyster voor uw schoone pluimen swicht)

 

 

 

Maar met mijn Tranen. neen met vloeyende kristallen.

 

Ai! laat u daarin vallen.

 

Swem, Swaantjen, in die Bron,

 

Tot TITIA, seg: dit is't al, het geen hy kon!

LUDOLPH SMIDS, M.D.