Der leken spieghel
(1844-1848)–Jan van Boendale–
AuteursrechtvrijLeerdicht van den jare 1330
[pagina 191]
| |
(Dien hi an Barsabee wan:
Dat was die vrouwe, der welker man
5[regelnummer]
David dede verslaen,
Als ic u voren dede verstaen),
Hi was een die wijste, waerlike,
Die ye was in aertrike:
Dat tonen die boeken die hi screef,
10[regelnummer]
Ga naar margenoot+ Daer hi grote wijsheit in bedreef;
Nochtan maecten twijf verscoven,
So dat hi moeste loven
Ga naar margenoot+ Haren wille ende haer ghebode,
Ende aenbeedde hare afgode;
15[regelnummer]
Daer hi hem toe liet bedriven
Om die minne vanden wiven.
Sulke zegghen daer bi,
Dat sine ziele verloren si.
Dat jammer ware, des zijt ghewes,
20[regelnummer]
Ende ic en ghelove ooc niet des.
Hi was so groot een wijs man,
Ic hope hi sulken rouwe ghewan
Voor sine doot, vrooch ofte spade,
Dat hem God dede ghenade,
25[regelnummer]
Die niement en beswijct,
Die te sijnre ghenaden strijct.
Sijn eerste vonnesse, alsic las,
Doe hi coninc worden was,
Dat was dat twee wive quamen,
30[regelnummer]
Die des nachts te zamen
| |
[pagina 192]
| |
In een huus sliepen allene.
Si waren beide ghemene,
Ende bleven beide van kinde dare,
Ende die ene verplette dat hare.
35[regelnummer]
Ende doe sijt wiste vanden live,
Droech sijt toten andren wive,
Ende leidet daer dat sijt niet en wiste,
Ende nam dat levende kint met liste,
Ende leidet bi haer te hant.
40[regelnummer]
Ende alse twijf dat dode kint vant,
Quam hare te hant in haer ghedachte,
Dattet tander wijf daer brachte.
Met haestighen zinne zeide zi:
‘Dit dode kint leidstu bi mi;
45[regelnummer]
Dit is dijn, ende dat is mijn.’
Ga naar margenoot+ Dander seide: ‘dits mijn, ende dats dijn.’
Wat holpe lanc dese dinc?
Si quamen beide voor den coninc,
Ende elc zeide openbare,
50[regelnummer]
Dat dat levende kint zine ware.
Die coninc beval ter vaert,
Datmen hem brachte een zwaert,
Ga naar margenoot+ Ende tkint deelde in stucken tween,
Ende datmen elker gave een.
55[regelnummer]
Doe dit die moeder hoorde,
Sprac si ten eersten woorde:
| |
[pagina 193]
| |
‘Lieve here! latet kint leven:
Ic wilt haer altemale gheven.’
Dander sprac: ‘noch mi, noch di:
60[regelnummer]
Ic wille dat ghedeelt si.’
Doe die coninc hoorde dese tale,
Bekende hi alte hant wale,
Wien tkint behoorde toe.
‘Gheeftet deser,’ sprac hi doe,
65[regelnummer]
‘Tkint, si isser moeder af.’
Dat eerste vonnesse dat hi gaf,
Dat was dit, als ic las,
Zeder dat hi coninc worden was.
Alden volke wonderde zere
70[regelnummer]
Vanden coninc, haren here,
Dat hi zulke wijsheit vant,
Ende ontsaghen over al int lant.
Salomon, alsmen leest van hem,
Dede maken in Jherusalem
75[regelnummer]
Ende fonderen den iersten
Tempel ende den diersten,
In die ere Gods van hemelrike,
Die ye quam in aertrike:
So dat ommoghelijc schijnt wesen,
80[regelnummer]
Daer ment scriven sal ofte lesen.
Sulke liede zegghen, dat
Ga naar margenoot+ Rechte tier zelver stat
Jacob, die patriarke, zach
In visioene daer hi lach
| |
[pagina 194]
| |
85[regelnummer]
Die leeddre toten hemel slaen,
Ende die yngle op ende neder gaen,
Als ghi voren moghet horen;
Meer dan twee dusent jaer te voren,
Eermen den tempel maken dede.
90[regelnummer]
Daer bi hout men telker stede,
Daer wijnghe is, dese memorie,
Ende leest ende singhet dese hystorie;
Ga naar margenoot+ Daer bi seitmen, zo waer
Wijnghe es, dat daer
95[regelnummer]
Die hemel boven is open,
Daer die yngle met hopen
Op ende neder varen tallen uren,
Ende met hem voor Gode vuren
Der lieden devocie ende orisoen,
100[regelnummer]
Datsi in dat Gods huus doen.
Daer omme, alse wi verstaen,
Ist goet ten wijnghen ghegaen,
Die daer anders niet en ghinghe
Dan om te doen sine bedinghe
105[regelnummer]
Met ganser herten clare,
Om dinc die zalichlijc ware.
|
|