Fidamants kusjes, minne-wysen en by-rymen aan Celestyne

[p. 68]

Een droevige Nacht.

Wys; l'Avignone.

DE Nacht verdwijnt dan weer

Daar my de Min bestrijd, hoe langs, hoe meer;

Mijn Hart versmacht

Wanneer die nacht

My in geheugen word gebracht,

Wat suchten

En duchten

Quam in

Mijn sin

Van al mijn Min!

Mijn Engel dee

Dat Minnewee

Toen sy niet achten op mijn bee.

De dood was al mijn eysch

Daar ik met lust na hikten, reys op reys

Mijn roep was groot;

Kom sterf-uur, dood

Kom, nu mijn Lief mijn Min verstoot.

Maar 't kermen,

Och ermen!

Was niet,

Sy vlied

Tot mijn verdriet,

Ik bleef in druk

En ongeluk

Daar ik uyt Min voor nederbuk.

[p. 69]

3.

 

Ik stond dan op en socht

 

Hoe ik mijn Leevens licht self blussen mocht.

 

De stille nacht

 

En bange klacht

 

My middel tot mijn sterf-uur bragt.

 

Doch wreede

 

De Reede

 

Trok my,

 

Die ly

 

Weer aan een zy,

 

En sey, uw Lief,

 

Ontfangt een grief

 

So wanhoop word uw Levens dief.

Wel Lief, ik staak dan nu

Het sterven, dat ik om de Min niet schuw.

Op hoop dat Gy,

Sult tegens my

In Min bewijsen medely.

Wel Boutje

Betroutje

Dan aan

Mijn Raan

Die 'k heb gedaan,

Soo niet, soo wil

Ik, u te wil,

Hier endigen mijn Leevens spil.