Fidamants kusjes, minne-wysen en by-rymen aan Celestyne

[p. 11]

VI. Kusje.
Hy wenscht te kussen, ofte sterven.

OCh ellendige hoe brand ik!

Och hoe blaakt mijn ingewand!

Och hoe word ik aangerand!

Och! op Charons oever strand ik.

Nu ik liefde kom te queekken,

Nu ik om een kusje bid,

Dunkt my, dat met scharpe pit

Al de quaalen in my steekken.

My vermaakt geen middag-slaapen

In het gras by d'Ollem-boom,

Noch 't geruysch der Amstel-stroom

Doet mijn herssens vreugde-raapen.

Al mijn sinnen Celestyne

Sijn op u; gelijk het land

Dat, na Reegen, water-tand

Na de gloed van Sonne-schijne.

Ha! Indien gy my vergonde

Mijne lipjes (hoe so schuw?)

Vast te kleeven op de uw,

En uw kusjes, die d'er wonde,

Al ter sluyx te moogen steelen,

Ik kreeg verw en weesen weer.

Mijn geraamte, als wel eer,

Wierd gesond en fris ten heelen.

[p. 12]

 

Ik die met mijn armen beyde

 

Om uw halsje hangen sou,

 

Ik sou al den Nektar dou

 

Die sich op uw lippen spreyde

 

Van die lieve Lipjes suygen.

 

Even als het jonge Lam,

 

Dat sich bloo, en swak, en tam,

 

Komt na 's Moeders uyers buygen.

 

d'Akker (daar door dubble gangen

 

Venus heuv'len op ontstaan)

 

Van uw Boesem viel ik aan

 

Om dat voor mijn bed t' ontfangen

 

Voor mijn krankke Minne-schonkken.

 

In het welke dat ik bly

 

En onnoosel (als een By

 

Of een Kreekkel die sich dronkken

 

In de Roose-droppen soogen)

 

Na mijn sterven wachten sou,

 

Tot mijn adem als een dou

 

Was ten Heemel op-gevloogen.