Winterbloemen

(1811)–Willem Bilderdijk– rechtenstatus



[pagina 88]
Aan den Heere en Mr. Meinardus Tydeman, by zijn acht en zestigste verjaring. Gy wraakt het, dat myn hart naar 't uiterst uur verlange? Voorzeker houdt die wensch aan aardschen wrevel vast. God weet het, hoe dat hart aan dwaze zelfzucht hange! Ge ontmomt het; 't kent zijn schuld en buigt zich voor de last. Ja 't leven viel my hard, van wieg en kinderkrebbe: 't Was wrang van d'aanvang aan, en ging in rampen om: En, eindloos meêgesold door wareldvloed en ebbe, Bereikte ik nog te traag den vroegen ouderdom. Gy meê, gy hadt een proef der hobbelende baren Van d' eigen oceaan, voor my zoo ongestuim: Maar Hy, die stormen wekt en onweêr doet bedaren, Was elk van ons naby in 't overspattend schuim.
[pagina 89]
En schonk Hy d' een een troost die de ander moest ontberen, 't Was mooglijk ook genâ. Wat zegge ik? ja! gewis! Hy leerde ons, door het kruis, met Jezus triomferen, En gaf in hitte en zweet, den moede, lafenis. Erkennen wy zijn gunst! aanbidden wy zijn wegen! Hy rekke U op dit pad den welbesteden dag, Verdubbele in uw kroost den U bewezen' zegen, En make 't U gelijk in inborst en gedrag! Ontfang mijn hartegroet en ongeveinsde beden Op 't thands vernieuwend uur dat U in 't leven bracht! Wees door uw voorbeeld, vlijt, en grijze kundigheden, De vraagbaak, gids, en roem van meer dan één geslacht. Ex tempore. Leyden den 20 van Lentemaand 1809.