|
| |
| |
| |
't Landgeluk.
Gelukkig hy, die vreemd aan amptsbeslommeringen,
Als in Saturnus eeuw, van cijns en pacht
bevrijd,
Den forsgespierden os in 't ploeggareel mag dwingen,
En Vaderlijken grond met eigen vee doorsnijdt!
Dien jaagt geen krijgsklaroen, den eersten slaap ontschoten,
Dien geen verbolgen zee den doodschrik door de
leên.
Die schuwt het pleitgestoelt, en stoot by trotsche grooten
Zijn scheenen raauw noch blaauw aan 's drempels
marmersteen.
ô Neen, hy huwt of beuk of hooge populieren
Aan de afgezette rank van 's wijngaards taaien
tronk,
Besnoeit den vruchtboomtak in 't al te dartle tieren,
En ent op 't wilde hout Pomones eêlsten
pronk.
| |
| |
Hy hoort in 't eenzaam dal zijn runderdriften
loeien;
Perst zuivre kruik by kruik met nieuwe honig vol;
Ziet emmer, kuip, en mout van vetten zuivel vloeien;
Of scheert het waglend lam, dat neêrbuigt van
de wol.
Of, heft de Herfst het hoofd, met rijpend ooft omkromkeld,
Na 't zomerblaakren op uit aardrijks drooge korst
Hoe lacht hem 't blosjen toe, dat op den appel vonkelt!
De druif, die 't purper trotst, en dorsten leert naar
dorst!
Nu lust het hem, zijn leên in 't spichtig gras te
vlijen;
Dan strekt hy 't moede lijf in 't lommer van d'
abeel;
Daar 't klaatrend water ruischt, en onder 't nederglijen
Den zachten sluimer noodt by 't tjilpend
boschgekweel.
En, zoo een strenger lucht met gure wintervlagen
En vlokken zwervend ijs, den hemel houdt bezet,
Hy past, met brak en wind den ever op te jagen,
En drijft den loozen vos in 't loos verborgen
net.
Hy knoopt den lijsterboog; betrapt de schalke kranen;
Vliegt de altijd schuchtre haas op 't onnazienbaar
spoor;
En brengt den bloedroof t'huis, in knip en vinkebanen
Wreedaartig buitgemaakt op 't vliegend
zangrenchoor.
| |
| |
Wie, aan dees lust vertuit, vergeet de
zielskwellaadje
Der blinde driften niet, waarin zich 't hart
verteert?
Wie 't dompig galmen niet van Hofwelf en muraadje,
Dat in den lach des monds den zucht versmoren
leert?
En, als een kuische Gâ zijn huis- en vaderzorgen
Met lieve telgjens deelt, en zaligt, en verzoet,
(Die de oud-Bataafsche deugd in 't zuiverhart geborgen,
Den blos op 't voorhoofd draagt van 't onverbasterd
bloed!) -
Als tegen 't t'huiskomstuur van haar vermoeiden Gade,
Zy 't kluitjen op den haard by d' avonddisch
ontsteekt,
Zijn' gragen eetlust toeft op kostelooze vlade,
En 't hardgebakken brood in frisschen melkroom
breekt;
Wien trekt dan de oester nog, van rots of klip gebroken,
Of 't Oostersch waterhoen met gouden pluimgewaad?
Wien zal de ontstelde maag naar 't vreemde nestjen joken,
Uit gemsterbloem gebouwd en bloesem van muskaat?
Wie kiest geen bolle pruim, met blaauwe waas bevangen,
Van d' overladen' tak, en dorstende, afgeplukt,
Voor wat de morgenzon aan palm en vijg ziet hangen,
Of de avond, verr' van ons, in holle kuipen
drukt?
| |
| |
Dat malsche kropsalaad, of bittre cichoreie,
Voor bloed en ingewand ter heilzame artseny',
Of 't zerpe zuringblad den stillen tafel spreie,
En 't hupplend voorjaarslam by 't hoogste
feestgetij'!
Hoe zoet is 't, aan dat maal, by de avondzonnestralen
't Verzadigd vee te zien, zich haastende uit het
land!
Of, 't bukkend ploeggespan, met hijgend ademhalen
Het kouter omgekeerd voortsleepende over 't
zand!
En 't rustende gezin, eens Landmans ware schatten,
(De bijen, welker dienst hem goud uit veemest
trekt,)
Die, vrolijk, wel gespijsd, het stroo in de armen vatten,
En slapen zorgloos in tot dat de morgen wekt!
Dus sprak
Van Pandenburg, besluit een' Hoef te
koopen,
Eischt rente en hoofdsom op van wat hy uit heeft
staan;
Maar hoort: de Beursprijs daalt, daar is een kans te
loopen,
En legt zijn gantsch bezit in vreemde Fondsen
aan.
1809.
|
|
Auteursrechtvrij