De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 11

By de voortdurende zwakte mijner egade.^*

ô Gy die 't menschlijk hart in elken plooi doorleest,

Gy weet het, hoe mijn hart niet vasthoudt aan dit leven,
Maar aan de dierbre Gâ my door Uw hand gegeven,

En of me op aarde ooit iets zoo dierbaar is geweest.

Gy weet het, hoe haar leed my 't diepst der ingewanden
Doorgrieft: - Gy kent de teêr- en heiligheid dier banden

Waar al mijn heil, mijn rust, mijn zelfheid-zelve in ligt.

Ach heel mijn leven was aan één geschakeld lijden:
Ik duldde, en mocht, gedwee, me aan die bestemming wijden,

't In tranen zwemmend oog steeds te Uwaart heen gericht.

'k Stond lichaamspijnen door, en (zwaarder!) zielkwetsuren;
Maar, daar een weêrhelft lijdt, hoe kan 't een hart verduren,

Zoo lang, zoo veel geschokt? een lichaam, zoo ontwricht?

* Naklank, 99.

[p. 488]

 

Ach red, herstel haar; geef haar krachten! Hef Uw slagen

 

Eens op, en zij me, ô God, dit overschot van dagen

 

In d' afloop van mijn dorre en distelvolle baan

 

Niet vreeslijker dan al wat 'k immer door moest staan!

 

Zy leve en smake 't licht! mijn hart is onderworpen

 

Om 't bitter van de heffe uit 's levens kroes te slorpen,

 

Maar zie mijn Gade en Telg met zeegnende oogen aan!

 

 

 

1827.