De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 11

[Voorzang voor de ‘Oprakeling’]

De jaren

Vervaren

Als schuimende baren

In bruischenden vloed;

De hairen

Vergraauwen,

En paren

't Benaauwen

Van 't stollende bloed,

Verstikt in zijn aâren
Aan zwakheid en pijnen,
Die 't leven doen kwijnen,
Om ras te verdwijnen

Met amper en zoet;

Maar 't hart mag verflaauwen,
Een hemelsch bedaauwen

Geeft veerkracht en moed.

Al jagen

Dees dagen

Dien hagel van plagen

Den grijzaart op 't hoofd,

[p. 438]

 

Wy dragen

 

En lijden

 

De vlagen

 

Der tijden,

 

Verrijkt of beroofd;

 

Ook zonder te klagen:

 

De borst zet zich open

 

(Hoe klam ook bedropen,)

 

Voor 't zaligend hopen

 

Dat beter belooft.

 

Het Christenvertrouwen

 

Kan 't onheil doorschouwen;

 

Hoe 't licht ook verdooft.

 

 

 

't Verrichten

 

Der plichten

 

Heeft nimmer te zwichten,

 

Wat onheil er bruisch':

 

Het dichten

 

Kan 't harte

 

Verlichten

 

In smarte,

 

By 't wareldgedruisch,

 

En zielenvreê stichten.

 

Laat alles verwrikken;

 

Daar treffen geen schrikken

 

By 't vredig verkwikken

 

In 't rustvolle huis,

 

Waar hartlijke klanken

 

Voor zielsgenot danken

 

In lijden en kruis.

 

En springen

 

By 't zingen,

 

Om 't speeltuig te dwingen,

 

De snaren der Luit,

 

Wy wringen

 

Geen tonen,

 

Noch dingen

 

Naar kroonen

[p. 439]

 

Van lover of kruid.

 

Mijne uren vergingen,

 

Mijn avond zonk neder,

 

Geen dag rijst my weder

 

Op fenixenveder

 

Ter levenskim uit;

 

By 't streelen der smarte

 

Ontlasten wy 't harte

 

Waar 't lied in ontspruit.

 

 

 

1826.