De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 11

[p. 233]

Aan den heer H.H. Klyn.^*

Gy, wien ik, welke Theoristen
Gy mooglijk voorstaat in de twisten

Wier invloed heel Euroop verwart,

In daad en wandel ken als Christen,

Oprecht en ongesnukt van hart: -

Wien een der vreeselijkste slagen,
Als my, het dierbaarst heeft ontdragen

Wat de aard, wat God, den stervling gaf,

Wanneer we elkaâr versmelten zagen

Op 't voor ons oog onsluitbaar graf: -

Gy, die in Pindus lauwerdalen
(Hoe duizenden in 't wilde dwalen)

My volgt met onbezweken tred,

En wien de rei der Zangchoralen

De priesterkrans op 't voorhoofd zet: -

Mijn vriend! want 'k heb u vriend bevonden,
By 't knellen van benaaude stonden,

Waar toevlucht tot een vriend vertroost;

By 't bloeden tot ons beider wonden;

By 't treuren om geliefkoosd kroost.

Mijn vriend! het waar mijn hart weêrstreven,
In 't kneistrend overschot van leven

Dat nog mijn matte borst doorwoelt,

Geen onmiskenbren blijk te geven

Van 't geen dat hart voor u gevoelt.

* Sprokkelingen, 118.

[p. 234]

 

Mijn zwakheid mist verheven klanken

 

(Vergeef het d' uitgeputten kranken)

 

Ter streeling van uw keurig oor;

 

Maar 't hart bleef over om te danken,

 

En 't hart vindt steeds by 't hart gehoor.

 

 

 

Ontfang' dan 't uwe schrale tonen

 

Maar (mocht dit ooit een gift verschoonen!)

 

Uit diepte van de ziel geweld;

 

Hy vlamt niet meer op zegekroonen

 

Wiens hoofd naar d' open aardkuil helt.

 

 

 

Het mijne boog zich lang voor over,

 

Terwijl 't zijn eens verkregen lover

 

Al kucchend afschudde in den wind,

 

Ten prooi aan d' algemeenen roover

 

Die al wat wording had, verslindt.

 

 

 

1820.