De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 8

[p. 318]

De parel.^*
(Losse Coupletten.)

Wat plompt, wat duikt ge in 't grondloos nat

Naar schelprotsklip, om parelschat;

Het beeld van afgedrupte tranen,

Van 't lijdend hart aan 't oog ontspat?

Wat waagt ge uw leven, Indianen,

Voor druppels op de wang gestold,

En langs den boezem afgerold? -

Wat pronkt ge, ô Vorstendiadeem

Met deze tranendruppelzweem?

Wat blinkt ze op schoone maagdenvlechten,

Waar bloedrobijn en luchtsaffier

En schitterdiamant zich hechten,

En vonklen van hun schittervier? -

Ach, schreien is het hart zoo zoet;

't Is zoo vertroostend aan 't gemoed!

Verkwikkend zijn de tranenstroomen,

En koelen 't opgezette bloed;

't Is daauw, die 't harte doet bekomen

Dat, in gevoelloosheid verdord,

Door God vernieuwd ten leven wordt. -

Ja sier' de blijde lach den mond,

En straal de vreugd uit de oogen rond,

Niets heeft zy dat het hart verteder'. -

Dan is 't, dat onze ziel geniet,

Als 't traantjen aan de borst ontschiet

En 't zijgt in zachte wellust neder. -

* Vermaking, 111.

[p. 319]

 

Neen, 't lachen kent geen tederheid;

 

Dan leeft ze, als 't hart aandoenlijk schreit,

 

Maar niet by 't speelsche en dartle huppelen.

 

Ook dan wordt Liefde recht gesmaakt,

 

Wanneer haar 't vuur waarvan zy blaakt

 

Het traantjen op de borst laat druppelen. -

 

 

 

Weg, schaterend Bacchantgeschreeuw!

 

Weg, smaakloos zelfbedrog der eeuw!

 

Verstrooiing geeft geen zielsgenoegen.

 

't Is daar, waar 't hart zich-zelf gevoelt,

 

Niet, wellustziek naar buiten woelt,

 

Maar smeltend voor Gods oog mag zwoegen. -

 

 

 

Ja, parel, wees ons steeds voor 't oog,

 

Met recht waardeert u 't aardrijk hoog!

 

Gy zijt ons in dit kwijnend leven

 

(Ter zalving van het lijdend hart)

 

Tot treffend zinnebeeld gegeven

 

Van de onwaardeerbaarheid der smart. -

 

 

 

Ja dierbre tranen, vloeit, ja vloeit,

 

Waar 's hemels regenboog in gloeit!

 

Gy, waardiger dan gouden spangen;

 

Gy kostbre parels uit het diep,

 

Die de Almacht op de wangen schiep,

 

Wel moogt ĝe aan Vorsten tulband hangen.

 

 

 

1827.