De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 8

[p. 303]

De mensch.^*
Sofokles in zijne Antigone vs. 338.

Veel boos, verschriklijks voedt deze aarde;

Maar niets, niets boozer noch verschrikbrer dan de mensch.
Hy, immer broeiende op een diep verholen wensch,
Die nooit dan nieuw verderf uit nieuw vermeten baarde,

Hy trotscht op vlerken, door het nat

Met dreigend golfschuim overspat,

Den stormwind in zijn Rijk, ja teugelt lucht en winden;

Hy scheurt, als gaf zy nooit genoeg,

De rug der krommende aard door 't kouter van de ploeg,
En leeft en ademt slechts tot dwingen en verslinden,

Lacht met den edelmoed van de onderworpenheid,

Ja, maakt het gantsch heelal ten spel van zijn beleid.

De vrije vogel, op zijn vleugel

Ontvliedt hem, maar om niet, in de ongenaakbre lucht.

Hy volgt ze en achterhaalt ze in 't snelste van hun vlucht,

Omzet of klemt, wat leeft, in slagnet, strik, of beugel;

En sleept van uit het hart der zee

De stomme waterburgers meê,

Met d' angel, door zijn list in lokkend aas versteken;

En zoekt door woud en rotsgebergt'

't Verscholen boschgediert', in eigen den getergd,

En drijft ze, op zijn geweld hun woede los te breken;

Wringt in zijn wagenspan de ontuigbre stierenschoft,

En rooft hyene en leeuw hun welpen uit hun kroft.

Zijn geest, gespitst op duizend vonden,

Vond ook 't bedrieglijk gift der reednaarkunsten uit,

Dat volk en steden sloopt (die zoete vooglaarfluit

* Naklank, 154.

[p. 304]

 

Die 't ingesluimerd hart in 't ragnet rondgewonden,

 

By 't krijschende Bachantgeschal

 

Van dol- tot dolheid sleept ten val!)

 

Misbruikt de wijsheid-zelv ten dienst' van snoode tochten,

 

Breekt vaadren wet en leervermaan,

 

Spant samen met de Hel, en, in heur strik vervlochten,

 

Dreigt de Almacht op Haar throon, en steekt Haar bliksems aan.

 

 

 

ô Monsters, hebb' met u mijn boezem niets gemeen!

 

Mijn leven is by God, 'k behoor aan Hem-alleen.

 

 

 

1827.