De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 8
(1858)–Willem Bilderdijk–
Auteursrechtvrij
[pagina 254]
| |
Italiaansch meesterschrift.Ga naar voetnoot*Cadmi nigellae filiae.
Ausonius.
Wat opgespleten Saterspoot,
Gedompeld in een moddersloot
Van edik, roest, en gal,
Koomt dartlen in dit sneeuwen dal
Op nieuwgevonden wet,
Daar Kadmus zwarte dochtertjens zich vlijen naar zijn tred?
Wat huppelt hy en trekt haar 't spoor,
En treedt die zusternymfen voor,
Zich rijend hand aan hand
In onderling gevlochten band;
En mengt uw rappe vlucht,
ô Nonnetjens in rouwgewaad, met sprongen door de lucht?
Ik volg uw huppling, lieve rij!
Mijn oog verzwelgt uw melody
Die 't scherp gehoor ontvliedt,
Maar zwijgend zich in 't harte giet,
En, zonder d' open weg van 't oor,
Geheel de ziel ten speeltuig maakt, heel 't lichaam tot gehoor.
| |
[pagina 255]
| |
Neen, 't is geen roerloos teekenschrift
Van hamerslag of nagelstift;
't Is leven, 't is gewoel,
Dat adem schept en zielsgevoel,
En lust en leven teelt,
Waar 't zwierende op een losse wiek, langs vrije vlakte speelt.
Hier trekt gy voor 't verwonderd oog
De bocht van 's hemels regenboog,
Of slingert met de sprank
Van Bacchus dartle wijngaard-rank;
Daar sleept ge in stijven zwier
Den statigstillen optocht na, van Kerk- of Krijgsbanier:
Hier prijkt gy op gelijken voet,
In een aan één gesloten stoet
Als 't monstrend oorlogsheir: -
Daar rijst of daalt gy op of neêr,
Uw linie krimpt of zwelt, -
Doch ijlings keert gy in 't gelid, en de ordning is hersteld.
Gy Boksvoet, als ge in Cyrraas vliet
Het eerste pijpjen sneedt in 't riet,
Van d' adem onbezield,
En 't bevende aan uw lippen hieldt,
En 't halmtjen te gelijk
Uw gretigluistrende ooren trof met org'lend windmu zijk;
Hoe juichtet ge in die blijde vond
Arkadië en 't gebergte rond,
En noodde met dien halm,
Geboomte en rots ten wedergalm!
Maar 't lieflijk ruischend riet
Trof ja, de luistrende ooren wel, maar starende oogen niet.
| |
[pagina 256]
| |
Doch thands -! Ach alles keert zich om!
De halmbuis zwijgt en toont zich stom,
Maar spreekt op andren trant.
Geen mond bezielt haar, maar de hand;
Geen adem zuigt zy meer,
Noch geeft hem aan 't geopend oor met klankbetoovring weêr.
Thands laat die sprekende oeverroof
Onze ooren by zijn kunsttaal doof;
Aan 't oog is 't dat hy spreekt
Door nieuwe kunst die 't hart ontsteekt,
En met een droppel nat
De driften temt, de Wijsheid voedt, 't geweld in duigen spat.
Dan, weinig dit! In 's wijzen hand
Bereik' hy 't harte door 't verstand,
Nog heeft hy andre kracht.
Juich, riethalm! Juich, ô vogelschacht!
Bevalligheid en zwier
Ontplooit zich, treft, verrukt, verheft, door 't schittren op 't papier!
Heil! kunstnaar, door wiens vingrenzwaai
De logge gans, de plompe kraai,
Den leeuwrik uit de lucht
Verwint in sierlijkheid van vlucht,
En van der heemlen trans
De Horen voor 't begoocheld oog beneên rukt in heur dans!
Neem, Schrijver! neem den lauwerhoed,
Niet sprenkelig van menschenbloed,
Maar die met groene lisch
En myrthenbes doorvlochten is;
En blinke 't diamant
Der fiergedragen pauwenkuif op 't schittrendst om zijn rand!
| |
[pagina 257]
| |
Voor my, die meê in vroeger tijd,
In konstpenceel- en pennenstrijd
Met andren op dorst treên;
De baan des levens afgegleên,
Sta ik de palm u af
Aan 't randtjen van 't geopend graf,
En reik de ontvormde hand
By 't gapen van zijn holle kluft, slechts uit naar d' overkant.
1323.
|
|