De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 8

[p. 232]

Saffo en Alcéus.^*
(Aan mijne egade.)

Als by de onderaardsche scharen,

Door geen zonnestraal verlicht,

Saffoos zieldoordringend Dicht

Huppelt op Eöolsche snaren:

Als Alcéus forscher maat

Zwervensplagen, krijgsrumoeren,
En verzwelgend zeeberoeren,

Op zijn gouden cyther slaat:

Dan ontzetten zich de schimmen;

Spraaklooze aandacht klemt het hart;

Heilige eerbied, zoete smart:

Maar wanneer zijn tonen klimmen,

En de donder van zijn stem

Neêrgebonsde Dwingelanden
Bliksemt in metalen banden,

Beeft heel de afgrond onder hem.

Sprakeloos op één gedrongen,

Drijft in de onverbreekbre nacht

't Breedgeschouderd Voorgeslacht

Op den adem van zijn longen,

Op de klanken van zijn lier;

En het drinkt, met volle togen,
Oor, en borst, en vlammende oogen,

Stroomen van geheiligd vier.

* Krekelzangen I, 131.

[p. 233]

 

Alles heeft zich-zelf verloren.

 

't Honderdhoofdig Helgedrocht

 

Ligt ontketend in zijn krocht,

 

Met ter neêr gestreken ooren,

 

Vastgeboeid door 't maatgeluid.

 

Zelfs der Eumenîden slangen

 

Rusten van haar 't hoofd te omprangen,

 

Storten geenen zwadder uit.

 

 

 

Dan vergeet zich in 't verrukken

 

Zelfs Prometheus arendsbeet,

 

Tantalus versmachtend leed,

 

By 't vervoerend vingerdrukken:

 

En Orîons reuzentred

 

Weet van lynxen langs de bergen

 

Noch van Leeuwen op te tergen,

 

Door die tooverkracht verplet.

 

 

 

Dichtkunst, ô wat is uw tooveren!

 

Wat weêrstaat uw wonderkracht,

 

Die de rotsen-zelv verzacht? -

 

Plukt voor 's Dichters kruin geen loveren;

 

Duikt geen parels uit het diep!

 

Neen, met 's hemels starrenvonken

 

Moet die Godenschedel pronken,

 

Dien Natuur een Dichter schiep!

 

 

 

Maar die bloem der Godenzonen,

 

Grooter dan een Wareldvorst!

 

Waar, waar ademt thands zijn borst?

 

Waar is 't golven van zijn tonen?

 

Dichters, thands dien naam tot hoon,

 

Zwijgt! of leert uw cythersnaren

 

Met Alcéus grootheid paren

 

En met Saffoos teder schoon! -

[p. 234]

 

Dierbre, schoon wy tonen kwelen

 

In een ruwer Noorderlucht,

 

Waar geen zoete Zefirszucht

 

De eens ontgladde borst mag streelen;

 

Zoo, van Oostergloed doorblaakt,

 

Onze saamgesmolten zielen

 

Van heur oorsprong niet vervielen,

 

Noch ons hart zich-zelf verzaakt;

 

 

 

ô Vereenen we onze klanken!

 

Toonen we aan het Vaderland

 

Hoe het echte Dichtvuur brandt

 

Ook in half gedoofde spranken! -

 

Klinkt mijn koopren keel te zwaar,

 

Meng uw zilvren stem daar onder;

 

En men hoor' Alcéus donder

 

Smelten met de Eöolsche snaar!

 

 

 

1820.