De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 8

[p. 58]

Lotbedeeling.
Roratius vrij nagevolgd.^*

Van hier, ô Ongewijde drom!

Van hier! - Ik treê het heiligdom

Der kuische Zanggodessen,

Als priester, in. - Geeft leerzaam acht! -

Nog ongehoorde zedelessen

Verkondig ik aan u, ontluikend Nageslacht!

Hy, die den volken Vorsten gaf,

Hy onderwierp den Koningsstaf

Zijn eigen alvermogen:

Hy, op wiens wenk de wareld beeft,

Die, onbereikbaar voor onze oogen,

Den hemel tot zijn' throon en de aard ten voetbank heeft.

De een zett' zijn els of wijngaardplant

Wat verder uit en ploege 't land

Met dubble kouter en gareelen;

En de ander winne 't by 't gemeen

Door adel, krijgsroem, waardigheên,

Of wat der dwazen hart moog streelen!

Één lot, één noodlot, ééne wet,

Is allen eveneens gezet,

En onderscheidt noch kleen noch grooten.

Één holle lotbus, jammrenzwaar,

Schudt alle namen door elkaâr,

En maakt ons samen deelgenooten.

* Verspreide Gedichten I, 110.

[p. 59]

 

Die 't bloote zwaard, ten val gereed,

 

Zich boven 't hoofd gehangen weet,

 

Zal dien de koningsdisch met de aangezetste spijzen

 

Den smaak wel prikklen op den throon?

 

Zal vooglenzang of cythertoon

 

Aan dien zijn tooverkracht bewijzen?

 

 

 

Ach! Rust en koestringvolle slaap

 

Is 't erfdeel van den boerenknaap

 

En kleeft alleen in lage daken;

 

Mint luwe schaâuw en bloemrijk gras,

 

En Tempes zachte veldvermaken,

 

Waar Zefir dartelt langs den plas.

 

 

 

Die niets dan zijn behoefte vraagt,

 

Door Heb- noch Staatszuchts zweep gejaagd,

 

Beproeft geene ontrouw van de baren,

 

Noch vraagt wat hier voor noodstar blinkt,

 

Of ginds in 't Westen nederzinkt,

 

En stormen brengt of op doet klaren.

 

 

 

Dien slaat het wisselvallig weêr

 

Geen' rijpen oogst of wijnstok neêr

 

Door onverhoedsche hagelvlagen.

 

Die zal aan geen bedrieglijk land,

 

Waar nooit de zon van pas voor brandt,

 

Zijn heil, zijn hoop, zijn zielrust wagen.

 

 

 

Men dwing' der zee, den snellen stroom,

 

Geheele streken af, en toom'

 

Hen in, door macht van goud en schatten;

 

Wat is 't? Helaas! men jaagt te spaâ

 

De ontvlogen rust in de onrust na,

 

En zal ze by geen' slip meer vatten.

[p. 60]

 

Ga, stervling, streef, ons aardrijk moê,

 

Naar de afgelegenste oorden toe,

 

Verveling treedt u op de hielen.

 

Zit op; ze is eer dan gy gespoord;

 

Zeil weg; gy vindt haar weêr aan boord;

 

Ren heen; zy hangt u in de wielen.

 

 

 

Doet dan porfier- noch marmersteen,

 

Noch purpren dosch vol kostbaarheên,

 

Noch de eêlste der Toskaansche wijnen; -

 

Doet de eêlste balsemgeur van 't Oost,

 

Noch wat de weelde houdt voor 't grootscht,

 

De kwelling uit het hart verdwijnen:

 

 

 

Waartoe dan 't blinkendst praalgesticht

 

Op Grieksche zuilen opgericht,

 

En zalen met damast behangen?

 

Of waarom ruile ik voor mijn kluis,

 

Een lastig, een onrustig huis,

 

Waar in de zorg my toch zou prangen?

 

 

 

1793.