De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 8

[p. 50]

Maat.
Aan Alpijn.
Horatius nagevolgd.^*

Gy zult gelukkigst zijn,

Alpijn,

Met altijd niet te diep in holle zee te streven,

Noch, voor een zwarte lucht

Beducht,

Uit voorzorg al te dicht aan 't klippig strand te kleven.

Wiens lust in middelmaat

Bestaat,

Zal onder 't dompig riet zijn dagen niet bedelven,

En houdt zich van den nijd

Bevrijd,

Die op de schittring blaft der vorstenhofgewelven.

De hoogste abeelentros

In 't bosch

Wordt ook het felst geschokt door slingrende onweêrvlagen;

Zwaarst ploft het grootst gevaart'

Ter aard;

En 't spits der bergen rookt van 's Hemels donderslagen.

Hy hoopt in 't ongeval,

En zal

In voorspoed d' ommezwaai van 't wankle lot verwachten,

Die rustig, onbenard

Van hart,

Geluk en ongeluk kloekmoedig kan verachten.

* Verspreide Gedichten I, 115.

[p. 51]

 

Die 't dorre winterweêr

 

Zijn' keer

 

In 't rond des jaarkrings geeft, zal 't ook weêr af doen wisselen.

 

Is 't heden ang, 't verdriet

 

Verschiet

 

Voor 't naaste blinken licht van Titans vlugge disselen.

 

 

 

Apollo spant de pees

 

Niet steeds

 

Van de elpenbeenen boog, van dood en weedom zwanger;

 

Maar wekt met vrolijk veêl-

 

gespeel

 

De dichtluim weêr in 't hart van d' ingeslapen' zanger.

 

 

 

Bewijs u altijd groot

 

In nood,

 

En moedig tegen 't wee! en toon in voor de winden,

 

Daar 't zeil te lustig spant,

 

Verstand,

 

Met, eer de storm u naakt, een reefjen in te binden!

 

 

 

1786.