Peeter Meert
Schilder van Brussel, oudt 42. jaren.
GHelijck de Constenaers verplicht sijn danckbaer te wesen hunnen Heer ende Godt over de gratie ende gheluck dat hy hun (tot verwonderinghe van de wereldt) heeft inghestort, soo behoorden wy oock hun Schuldenaers te sijn om de selve te eeren en naer reden te achten, siende de seldsaeme en nutte wercken die sy ten voorschijn brenghen, en daermede de wereldt vercieren: niet alleen de wereldt, maer oock Godts Kercken, om (ten aensien vande selve) alle deught ende godtvruchticheyt te verwecken. Sy worden meer als gheluckich gheacht die vanden Natuer door de gave Godts tot soo uytnemende Konst gheleyt worden, welcke Const d'eenighe oorsaeck is datse over al ghesien en bemindt sijn, jae van de treffelijckste en roemruchtichste Schrijvers en Poeten des werelts onsterffelijck ghemaeckt en soo danich dat hun eyghen wercken (schoon de selve noch soo voorsichtigh van ongheluck bevrijdt ende bewaert worden) eer sullen verslijten, als de ghedachtenis der menschen (stervende van d'een op d'ander) door d'onverganckelijcke beschrijf-pen sal vergaen. Den hoochgheleerden Poeet Petrarcha heeft sommighe Schilders over soo veel jaeren voor sijn doodt in sijn gulde veersen (als Simon van Siena en meer andere) plaetse verleent, ende hunnen lof soo uyt ghebelt, dat de selve emmers hunnen gheest tot op den dach van heden tot onsterffelijcke ghedachtenis, daer inne noch worden ghesien, en wilde sonderlingh den voorszeiden Simon van Siena gunstich wesen om dat hy maer eens sijn vriendinne Laura gheconterfeyt hadde, sulckx dat Petrarcha hem door sijn edel pen meer lof, eer en gunst bethoonde, dan oft hy den selven met de grootste rijckdommen des wereldts begift hadde, die als roock vergaen, en eenen beschreven lof blijft onverganckelijck. Waerom ick wel mach segghen:
Wat baetet 's werelts pracht oft rijckdommen te hebben
Die niet als bobbels sijn oft weecke spinne webben,
En lichtelijck vergaen, maer eenen Naem die blijft
Soo maer een cloecke pen daer van de deught beschrijft.
Men leest dat sekeren Leonardo da Vinci (sijnde een seer cloeck Schilder van Florentien) vier jaeren besich was om een Conterfeytsel van een schoon Vroupersoon naer t'leven te treffen, en met sulcken opsicht alle de deelen des lichaems, besonder inde tronie ende handen soo vlijtich had aengheteeckent, ende naer den natuer uyt ghebelt dat het leven schier maer een schaduwe by dese schildry scheen te wesen, en om dat de Vrou-persoon by naem Mona Lisa niet verdrietich en sou worden (om soo langhen tijdt ghedurende) somwijl voor desen vermaerden Schilder te sitten, dede hy tot haer vermaeck altijt op verscheyde jnstrumenten spelen en lieffelijcke stemmen hooren, om alsoo sijn voornemen inde uytwerckinghe van soo danich stuck schildry te volbrenghen, alleen om eenen onsterffelijcken naem achter te laeten. De edele ende machtighe Stadt van Brussel mach oock haeren roem wel draeghen op de weert befaemde Schilder-const die daghe-
Auteursrechtvrij
