Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 125]

Trouw.
(Moore)

Het zeil weêrkaatste de avondzon,

De zee was rood als bloed;

Al wat mijn liefjen snikken kon,

Was dit: o keer met spoed!

Ons schip zwierf om door menig zee,

En toefde aan menig strand;

Maar 't zij de koû my huivren deê,

Of door de zon verbrand,

Op elke zee, in ieder oord,

Nooit zag ik 't west in gloed,

Of altijd hoorde ik weêr dat woord:

o Keer, o keer met spoed!

[p. 126]

 

En zoo mijn hart u soms vergat,

 

't Was in 't gevecht; slechts dan,

 

Wanneer ik de oogen op my had

 

Van menig dapper man.

 

Maar zoo in 't woeden van den strijd

 

De min vergeten waar,

 

Zy gaf den roem zijn waarde altijd,

 

Na 't wijken van 't gevaar;

 

En als de rust der zege kwam,

 

De drift had uitgewoed,

 

Was 't me of 'k op nieuw dat woord vernam:

 

o Keer, o keer met spoed!

1834.