Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 77]

De harp.
(Walter Scott.)
Uit Rokeby.

Van mijn eerste kinderdagen

plooide een vreemde trek mijn' geest;

'k Ben als knaap altijd afkeerig

van wat knapen streelt geweest;

In my zelv' gekeerd en zwijgend,

ging ik peinzende daarheen,

En beminde in eenzaam mijmren

slechts mijn Harp, mijn Harp - alleen.

Eerzucht blaakte 't jeugdig hart my,

en mijn trots verachtte ras

't Eenzaam beekjen, 't needrig hutjen,

dat mijns vaders rijkdom was;

Zou de Faam er ooit van spreken? -

Neen, mijn ziel vloog hooger heen;

En wat deed me op hooger uitzien?

Slechts mijn Harp, mijn Harp - alleen.

[p. 78]

 

Liefde blaakte sints mijn' boezem

 

met haar onberaden gloed,

 

Bracht begeerte en woeste driften

 

in mijn onbeproefd gemoed;

 

't Was de dochter van den Landheer,

 

wie mijn speeltuig godlijk scheen;

 

En wat stijfde me in mijn hopen?

 

Slechts mijn Harp, mijn Harp - alleen.

 

 

 

Rijper leeftijd deed de zeepbel

 

barsten, waar mijn hart aan hing,

 

Mannentrots den droom vervloeken,

 

waar mijn jeugd zoo vast op ging;

 

Mannentrots de liefde vlieden, -

 

maar toen al die vreugd verdween,

 

Wat kon my voor wanhoop hoeden?

 

Slechts mijn Harp, mijn Harp - alleen.

 

 

 

Oorlog kwam met ramp en jammer,

 

en gebrek met wee en smart;

 

'k Had een deel van 't leed te lijden,

 

waar mijn Land de prooi van werd;

 

Wat kon nog mijn lot verzoeten,

 

bleef me ook van mijne akkers geen,

 

Wierp men ook mijn huis ter aarde?

 

Slechts mijn Harp, mijn Harp - alleen.

 

 

[p. 79]

 

'k Zag den droom der eerzucht wijken,

 

'k voelde 's hongers scherpen beet,

 

En den giften pijl der liefde,

 

die mijn boezem bloeden deed;

 

'k Zag door allen my verlaten,

 

lust en rust en hoop verdween -

 

Maar één troost toch bleef mijn harte:

 

't was mijn Harp, mijn Harp - alleen.

 

 

 

Daarom wil ik over bergen

 

en door dalen, waar 'k my wend',

 

Trouwe Harp! u met my dragen,

 

tot mijn aardsche kommer endt!

 

Niemand zal mijn grafsteê naadren,

 

Dat hy me in den dood beween';

 

Maar gy zult een lijkzucht slaken,

 

gy, mijn Harp, en gy - alleen!

1833.