Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

(1863)–Nicolaas Beets– rechtenstatus



[pagina 76]
Het ergste. (Walter Scott.) Wee der bark, als haar zeil is verscheurd, Als de draaikolk ten afgrond haar sleurt, Als de Stormgeest de donderknods tilt, De Meirmin zich aan 't hair rukt en gilt; Maar meer, als de trouwlooze hand Eens Verraders de roerpen omspant! Wee den Pelgrim in Ramaas woestijn, Die bezwijkt van vermoeidheid en pijn; Als de zon hem verbrandt van omhoog, Als de bron, die hy zocht, hem bedroog; Maar meer, als de Schelm die hem leidt, Hem den dood in zijn strikken bereidt! Wee den Ridder, wiens schild is gekloofd, Wien het krijgshelmet afviel van 't hoofd, Wiens strijdros gestort is in 't zand, Wiens degen men wrong uit zijn hand; Maar meer, zoo hy 't vleien vertrouwt Van een Vrouw, die zijn ondergang brouwt! 1833.