Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 60]

Aan den dichter J. van Walré.

Met mijn ‘Jose.’

De Bard, wiens fiksche zang den geest der Oudheid aâmt,
Wiens schittrende avondgloed mijn ochtendgloor beschaamt,
Den Grijzaart, wien de helft eens eeuwkrings immer meerder
Bevestigde in den rang van Dichter, en die fier
Zich mag verheffen op zoo menig eerlaurier,
Waar Poëzy zijn kruin meê tooide, 't zij hy teerder
Of stouter tonen lokte uit altijd zuivre lier:
Wat breng ik dien voor 't oog in d' opgang van mijn dagen?
Slechts twintig maal verscheen een nieuwe herfst voor my,
'k Werd Jongling, - maar, wat gloed my 't jonglingshart doe jagen,
Wat ben ik dan een Kind in 't vak der Poëzy,
Waarin hy grijs werd?... O Gy Dichter, zoo bevoorrecht!

[p. 61]

 

De zang is zwak en flaauw, dien u mijn stoutheid voorlegt,

 

Maar - zeg my - blinkt er niet een vonk van d' echten gloed

 

In dees mijn scheemring, die verdient uw oog te trekken?

 

En kan dat lichtend punt de donkre nevelvlekken

 

Verschoonen? - Zeg my dat - en geef mijn boezem moed.

1 October 1834.

Zie het Andwoord van den Dichter, in Daphnê, Ned. Poëzy, onder Red. van J.J.L. ten Kate, II. 122.